شماره ١٦٦: اي که چشم من به روي خويش روشن کرده اي
اي که چشم من به روي خويش روشن کرده اي
اندر آخوش خوش کزان رو خانه گلشن کرده اي
صد دل ويرانست در هر تار پيراهن ترا
تو، چنين نازک، چه تارست اينکه بر تن کرده اي؟
تو همه تن مايه شادي و جانم پر ز غم
جان من، وه اينچنين جايي چه مسکن کرده اي؟
جلوه کردي بر من از رخ تا روان شد خون ز چشم
يارب آيد پيش چشمت آنچه با من کرده اي
تيغ زن بر گردن من، خون من در گردنت
غم مخور، چون اينچنين خون صد به گردن کرده اي
هر شبي تا روز مي سوزم گدازان همچو شمع
دم به دم از سوزش من چله روشن کرده اي
دوست مي دارم ترا با آنکه بهر خويشتن
عالمي بر خسرو بيچاره دشمن کرده اي