شماره ٨٥: دلي دارم چو دامان گل از غم چاک گرديده
دلي دارم چو دامان گل از غم چاک گرديده
سري بر آستان او ز محنت خاک گرديده
ز بس کز غمزه او تيغ بيداد آمده بر من
سراسر سينه ام چون دامن او چاک گرديده
به تاباک افگند پروانه را شمع وفا پيشش
که گرد سر هنوزش اندر آن تاباک گرديده
به آن شکل و شمايل با وجود حسن خورشيدي
نديده چون تويي هر چند در افلاک گرديده
عجب گر شادمان گردد درونها بعد ازين هرگز
دل خلقي چنين کز درد من غمناک گرديده
ز به زهر هجر خسرو جان نخواهي داد دور از وي
از آن رويي کز آيين وفا ترياک گرديده