شماره ١٧٩: آن دل خراب شد که تو آباد ديده اي
آن دل خراب شد که تو آباد ديده اي
وان سينه غم گرفت که تو شاد ديده اي
بازار عيش و خانه هستي و کوي عقل
ويرانه ها شد آن همه کآباد ديده اي
عمري ست تا به دام بلايي اسير ماند
آن جان نازنين که تو آزاد ديده اي
نزد من، اي حسود، تو بايستيي کنون
تا خان و مان دل همه بر باد ديده اي
اي پندگوي، همره من در عدم نه اي
تا از غم ويم علف و زاد ديده اي
اي مرغ عاشق ار تو بدانستييي وفا
در رنج خويش راحت صياد ديده اي
خسرو، به بوستان چه روي دل دگر طرف؟
کاش از نخست در گل و شمشاد ديده اي