شماره ٢٢٠: رخ خوبت به چه ماند، به گلستان و بهاري
رخ خوبت به چه ماند، به گلستان و بهاري
چشم مست تو بدان نرگس رعناي خماري
مي روي در ره و مي گردد جان گرد سر تو
هم بدان گونه که گرد سر گل باشد خاري
تيغ بگذار که باري حق عشقت بگذارم
گر نه آني تو که با ما حق صحبت بگذاري
بيهده ست اين که سر کوي تو باران دو چشمم
کز وفا خوشه نيابم که تو اين تخم بکاري
شادمانم به غمت گر چه دل سوخته خون شد
شاد بادا دل تو گر چه ز ما ياد نياري
صيد آن چشم شدم، گر کشدم نيست ملامت
گر بجويند ز ترکان ديت خون شکاري
اي خيال رخ آن يار جدامانده درين دل
او چون مهمان نرسد، خانه به صورت چه نگاري؟
اي که بي فايده پندم دهي، آن روي نديده
گر ببينيش تو هم گوش به آن پند نداري
آبگينه ست دل نازک بي طاقت خسرو
بشکند وه که چنين گر تو ز دستت بگذاري