شماره ١٠٥: اي حسن، تو آفت زمانه
اي حسن، تو آفت زمانه
روي تو به دلبري فسانه
صد دل درود دمي به زلفت
گر تيز رود زبان شانه
هر دم سوي قبله دو ابروت
خورشيد يگانه در دو گانه
از زلف تو گاه قبله بازي
مطروح دو رخ شده زمانه
من غرقه و تو به آب چشمم
پيش رخ خويش بر کرانه
تيرم زني و خوشم که باري
بشناختيم بدين بهانه
گم گشتي خسروا، به کويش
يا ماند مگر ترا به خانه