شماره ٦٥: گر باده مي خورم به سر من خمار تو
گر باده مي خورم به سر من خمار تو
ور در چمن روم به دلم خارخار تو
خون شد ز نالشم جگر سنگ و همچنان
با سنگ خويشتن دل با استوار تو
از ديدن تو مست و خرابم تمام روز
جان مي کنم تمام شب اندر خمار تو
بيرون جهان سمند که پيشت به صد هوس
مردن به پاي خويشتن آيد شکار تو
دل راتب غم تو چو بي من نمي خورد
شرمنده دلم من و دل شرمسار تو
عمرم به ياري سگ کوي تو شد به سر
روزي نگفتيش که چگونه ست يار تو
داغ تو دارم ار نکنم خدمتي دگر
کم زانکه با زمين برم اين يادگار تو
بهر کدام روز بود عقل و جان و دل
گر اين متاع خرج نگردد به کار تو
صد پاره شد چو غنچه دل خسرو و هنوز
باري گلي کشفت مرا در بهار تو