غزليات
- شماره ١: بکشت غمزه آن شوخ بي گناه مرا
- شماره ٢: ز حد گذشت جدائي ز حد گذشت جفا
- شماره ٣: شوريده کرد شيوه آن نازنين مرا
- شماره ٤: در ما به ناز مي نگرد دلرباي ما
- شماره ٥: اي خط و خال خوشت مايه سوداي ما
- شماره ٦: ميکند سلسله زلف تو ديوانه مرا
- شماره ٧: ميزند غمزه مرد افکن او تير مرا
- شماره ٨: کرد فارغ گل رويت ز گلستان ما را
- شماره ٩: دلا با مغان آشنائي طلب
- شماره ١٠: دارم بتي به چهره صد ماه و آفتاب
- شماره ١١: لطف تو از حد برون حسن تويي منتهاست
- شماره ١٢: خوشا کسيکه ز عشقش دمي رهائي نيست
- شماره ١٣: جفا مکن که جفا رسم دلربائي نيست
- شماره ١٤: دلداده را ز تير ملامت گزند نيست
- شماره ١٥: ما را ز شوق يار بغير التفات نيست
- شماره ١٦: ترک سر مستم که ساغر ميگرفت
- شماره ١٧: رميد صبر و دل از من چو دلنواز برفت
- شماره ١٨: سياه چرده بتم را نمک ز حد بگذشت
- شماره ١٩: ز سنبلي که عذارت بر ارغوان انداخت
- شماره ٢٠: مرا ز وصل تو حاصل بجز تمنا نيست
- شماره ٢١: دگر برون شدنم زين ديار ممکن نيست
- شماره ٢٢: جانا بيا که بي تو دلم را قرار نيست
- شماره ٢٣: حاصل ز زندگاني ما جز وبال نيست
- شماره ٢٤: هرگز دلم ز کوي تو جائي دگر نرفت
- شماره ٢٥: در خانه تا قرابه ما پر شراب نيست
- شماره ٢٦: دلي که بسته زنجير زلف ياري نيست
- شماره ٢٧: بيش از اين برگ فراق رخ جانانم نيست
- شماره ٢٨: سر نخوانيم که سودا زده موئي نيست
- شماره ٢٩: نه به ز شيوه مستان طريق ورائي هست
- شماره ٣٠: دوشم غم تو ملک سويدا گرفته بود
- شماره ٣١: ز من مپرس که بر من چه حال ميگذرد
- شماره ٣٢: دردا که درد ما به دوائي نميرسد
- شماره ٣٣: نسيم خاک مصلي و آب رکن آباد
- شماره ٣٤: دلم ز عشق تبرا نمي تواند کرد
- شماره ٣٥: ساقيا باز خرابيم بده جامي چند
- شماره ٣٦: ترا که گفت که با ما وفا نشايد کرد
- شماره ٣٧: نقش روي توام از پيش نظر مي نرود
- شماره ٣٨: گرم عنايت او در بروي بگشايد
- شماره ٣٩: دوش اشگم سر به جيحون ميکشيد
- شماره ٤٠: هرگز کسي به خوبي چون يار ما نباشد
- شماره ٤١: دوش لعلت نفسي خاطر ما خوش ميکرد
- شماره ٤٢: مرديم و يار هيچ عنايت نميکند
- شماره ٤٣: ز کوي يار زماني کرانه نتوان کرد
- شماره ٤٤: بي روي يار صبر ميسر نمي شود
- شماره ٤٥: سعادت روي با دين تو دارد
- شماره ٤٦: لعل نوشينش چو خندان ميشود
- شماره ٤٧: باد صبا جيب سمن برگشاد
- شماره ٤٨: کجا کسيکه مرا مژده چمانه دهد
- شماره ٤٩: سپيده دم به صبوحي شراب خوش باشد
- شماره ٥٠: جوقي قلندرانيم بر ما قلم نباشد
- شماره ٥١: شرم دار ايدل از اين دهر رهائي تا چند
- شماره ٥٢: دلم زين بيش غوغا بر نتابد
- شماره ٥٣: ز سوز عشق من جانت بسوزد
- شماره ٥٤: وداع کعبه جان چون توان کرد
- شماره ٥٥: عاشق شوريده ترک يار نتوانست کرد
- شماره ٥٦: علي الصباح که نرگس پياله بردارد
- شماره ٥٧: خرم آن کس که غم عشق تو در دل دارد
- شماره ٥٨: ناگاه هوش و صبر من آن دلربا ببرد
- شماره ٥٩: پيوسته چشم شوخت ما را فکار دارد
- شماره ٦٠: يار پيمان شکنم با سر پيمان آمد
- شماره ٦١: باز ترک عهد و پيمان کرده بود
- شماره ٦٢: از دم جان بخش ني دل را صفائي ميرسد
- شماره ٦٣: دل همان به که گرفتار هوائي باشد
- شماره ٦٤: دوش عقلم هوس وصل تو شيدا ميکرد
- شماره ٦٥: دوش سلطان خيالش باز غوغا کرده بود
- شماره ٦٦: جوق قلندرانيم در ما ريا نباشد
- شماره ٦٧: ميپزد باز سرم بيهده سوداي دگر
- شماره ٦٨: مرا دليست گرفتار خطه شيراز
- شماره ٦٩: چمن دل بردن آيين ميکند باز
- شماره ٧٠: با ما نکرد آن بت سرکش وفا هنوز
- شماره ٧١: قصه درد دل و غصه شبهاي دراز
- شماره ٧٢: بي يار دل شکسته و دور از ديار خويش
- شماره ٧٣: در اين چنين سره فصلي و نوبهاري خوش
- شماره ٧٤: وصل جانان باشدم جان گو مباش
- شماره ٧٥: نه بر هرخان و خاقان ميبرم رشک
- شماره ٧٦: اي ترک چشم مستت بيمار خانه دل
- شماره ٧٧: گوئي آن يار که هر دو ز غمش خسته تريم
- شماره ٧٨: حال خود بس تباه مي بينم
- شماره ٧٩: ما سرير سلطنت در بينوائي يافتيم
- شماره ٨٠: يارب از کرده به لطف تو پناه آورديم
- شماره ٨١: منم اسير و پريشان ز يار خود محروم
- شماره ٨٢: باز در ميکده سر حلقه رندان شده ام
- شماره ٨٣: قصد آن زلفين سرکش کرده ام
- شماره ٨٤: هرگه که شبي خود را در ميکده اندازيم
- شماره ٨٥: از حد گذشت درد و به درمان نميرسيم
- شماره ٨٦: ما که رندان کيسه پردازيم
- شماره ٨٧: ما گدايان بعد از اين از کار و بار آسوده ايم
- شماره ٨٨: رفتم از خطه شيراز و به جان در خطرم
- شماره ٨٩: بيش از اين بد عهد و پيماني مکن
- شماره ٩٠: دلا باز آشفته کاري مکن
- شماره ٩١: در خود نمي بينم که من بي او توانم ساختن
- شماره ٩٢: منگر به حديث خرقه پوشان
- شماره ٩٣: خدايا تو ما را صفائي بده
- شماره ٩٤: اي عاشقان رويت بر مهر دل نهاده
- شماره ٩٥: باز فکند در چمن، بلبل مست غلغله
- شماره ٩٦: مرا دليست ره عافيت رها کرده
- شماره ٩٧: مبارکست نظر بر تو بامداد پگاه
- شماره ٩٨: بدين صفت سر و چشمي و قد و بالائي
- شماره ٩٩: خوش بود گر تو يار ما باشي
- شماره ١٠٠: افتاده بازم در سر هوائي
- شماره ١٠١: زهي لعل لبت درج لئالي
- شماره ١٠٢: دارد به سوي ياري مسکين دلم هوائي
- شماره ١٠٣: زلفت به پريشاني دل برد به پيشاني
- شماره ١٠٤: عزم کجا کرده اي باز که برخاستي
- شماره ١٠٥: گر آن مه را وفا بودي چه بودي
- شماره ١٠٦: خم ابروي او در جانفزائي