ديوان عبيد زاکاني - غزليات - شماره ٧٦: اي ترک چشم مستت بيمار خانه دل

اي ترک چشم مستت بيمار خانه دل

زلف تو دام جانها خال تو دانه دل

آنجا که ترک چشمت شست جفا گشايد

تير بلا نيايد جز بر نشانه دل

خونابه سرشکم ريزند مردم چشم

از آستانه تو تا آسمانه دل

دل اوفتاده عاجز بر آستانه تو

تا عاجز اوفتادم بر آستانه دل

دارد عبيد مسکين دائم هواي عشقت

هم در ميانه جان هم در ميانه دل