غزليات
- شماره ١: صد شکر گويم هر زمان هم چنگ را هم جام را
- شماره ٢: زين پس به کار نايد رطل و سبو مرا
- شماره ٣: کنون که برگ و نوا نيست باغ و بستان را
- شماره ٤: ضحاک وار کشته بسي بي گناه را
- شماره ٥: حيران کند جمال تو ماه دو هفته را
- شماره ٦: چه شيرين گفت خسرو اين عبارت
- شماره ٧: ز ما صد جان وز آن لب يک عبارت
- شماره ٨: دامن وصل تو گر افتد به دست
- شماره ٩: که بود آن ترک خون آشام سرمست
- شماره ١٠: دل ديوانه که خود را به سر زلف تو بستست
- شماره ١١: قوت من باده قوتم يارست
- شماره ١٢: دل هر جايي من آفت جانست و تنست
- شماره ١٣: چه غم ز بي کلهي کآسمان کلاه منست
- شماره ١٤: اگر از خوردن مي لعل لبت رنگينست
- شماره ١٥: آن نه رويست که يک باغ گل و نسرينست
- شماره ١٦: زنده جاويد کيست کشته شمشير دوست
- شماره ١٧: به چشم من همه آفاق پر کاهي نيست
- شماره ١٨: يارکي مراست رند و بذله گو
- شماره ١٩: دوش رندي خلوتي خوش خالي از اغيار داشت
- شماره ٢٠: سخن از بوسه آن لعل لب نوش افتاد
- شماره ٢١: دل شکسته من آهش ار اثر دارد
- شماره ٢٢: مرا شوخيست شيرين لب که رنگ نيشکر دارد
- شماره ٢٣: غم عشق تو آزادم ز غم هاي جهان دارد
- شماره ٢٤: دل تو خاره و جسمت حرير را ماند
- شماره ٢٥: رفتند دوستان و کم از بيش و کم نماند
- شماره ٢٦: نگار سروقد من چو عزم باغ کند
- شماره ٢٧: لحن اسماعيل آشوبي که در دستان کند
- شماره ٢٨: اي رفيقان امشب اسماعيل غوغا مي کند
- شماره ٢٩: طالع مسعود چيست طلعت محمود
- شماره ٣٠: شب دوشين که مرا لب به لب نوشين بود
- شماره ٣١: هر جا حکايت از صنمي دلربا رود
- شماره ٣٢: خلق را قصه حسن پري از ياد رود
- شماره ٣٣: مست و بيخود سروناز من به صحرا مي رود
- شماره ٣٤: دولت آنست که از در صنمي تازه درآيد
- شماره ٣٥: ماه من از زلف چو گره بگشايد
- شماره ٣٦: چونست که اسماعيل هر گه به خروش آيد
- شماره ٣٧: اي شيخ چه دل نهي به دستار
- شماره ٣٨: دلدار بود دين و دل و طاقت و قرار
- شماره ٣٩: واقفي اي پيک چون ز حال دل زار
- شماره ٤٠: هر کس به هواي جان گرفتار
- شماره ٤١: اي حسن تو چون فتنه چشم تو جهانگير
- شماره ٤٢: اي زلف تو چون خاطر عشاق مشوش
- شماره ٤٣: پير مغان جام ميم داد دوش
- شماره ٤٤: لحن اسماعيل و رويش آفت چشمست و گوش
- شماره ٤٥: تا به شکار رفته يي گشته دلم شکار غم
- شماره ٤٦: نه تو دست عهد دادي که ز مهر سر نتابم
- شماره ٤٧: به جرم عشق تو گر مي زنند بر دارم
- شماره ٤٨: دست در حلقه آن طره پرچين دارم
- شماره ٤٩: بکش ار کشي به تيغم بزن ار زني به تيرم
- شماره ٥٠: ز بس که هجر تو لاغر ميان بکاست تنم
- شماره ٥١: دي من و محمود در وثاق نشستيم
- شماره ٥٢: بس رنج در آماجگه عشق تو برديم
- شماره ٥٣: واجب نبود دل به بتي بيهد بستن
- شماره ٥٤: نکو نبود به يکبار ترک ما گفتن
- شماره ٥٥: آن سنگدل که شيشه جانهاست جاي او
- شماره ٥٦: اي آفتاب بنده تابنده راي تو
- شماره ٥٧: قاصدي کو تا فرستم سوي تو
- شماره ٥٨: يارکي هست مرا به لطافت ملکو
- شماره ٥٩: دلم به زلف تو عهدي که بسته بود شکستي
- شماره ٦٠: اي تيره زلف درهم اي نافه تتاري
- شماره ٦١: بتا ز دست ببردي دلم به طراري
- شماره ٦٢: مگر دريچه نوري تو يا نتيجه حوري
- شماره ٦٣: گر به تيغم بکشي زار و به خونم بکشي
- شماره ٦٤: به رنگ و بوي جهاني نه بکله بهتر از آني
- شماره ٦٥: دلا بيا بشنو از حکيم قاآني
- شماره ٦٦: گرم ز لطف بخواني ورم به قهر براني
- شماره ٦٧: دوست دارم که مرا در بر خود بنشاني
- شماره ٦٨: اي شوخ نازپرور آشوب عقل و ديني
- شماره ٦٩: اي روي تو فرخنده ترين صنع الهي
- شماره ٧٠: دلبران اخترند و تو ماهي
- شماره ٧١: به هر چه وصف نمايم ترا به زيبايي
- شماره ٧٢: تو در خوبي و زيبايي چنان امروز يکتايي
- شماره ٧٣: تو را رسمست اول دلربايي
- شماره ٧٤: نامدي دوش و دلم تنگ شد از تنهايي
- شماره ٧٥: اين چه حالست که از سر کله انداخته يي
- شماره ٧٦: دارم نگار سنگدل سيم سينه يي