شماره ٤٥: تا به شکار رفته يي گشته دلم شکار غم
تا به شکار رفته يي گشته دلم شکار غم
هست مرا ازين سپس طيش فزون و عيش کم
گر نه ز محنت زمان شاه شود مر ضمان
نيست ز بختم اين گمان کاو برهاندم ز غم
تا پي صيد آهوان خنگ ملک بود روان
جان و دلم بود نوان از چه ز آه دمبدم
شه به غزال بسته دل من ز هزال خسته دل
او ز خيال رسته دل من ز ملال بسته دم
اي بت شنگ شوخ لب خيز و بسيج کن طلب
تا بجهيم ازين کرب تا برهيم ازين الم
چند قرين ناله يي داغ به دل چو لاله يي
خيز و بده پياله يي تا برهيم ازين نقم
چين بگشا ز گيسوان تازه کن از طرب روان
چند زني بر ابروان اين همه پيچ و تاب و خم
مژده بده که صبحگه شاه جهان رسد زره
از قمرش بسر کله وز ملکش ببر خدم