شماره ٦٤: به رنگ و بوي جهاني نه بکله بهتر از آني
به رنگ و بوي جهاني نه بکله بهتر از آني
به حکم آنکه جهان پير گشته و تو جواني
ستاره يي نه مهي نه فرشته يي نه گلي نه
که هر چه گويمت آني چو بنگرم به از آني
که گفت راحت روحي نه راحتي که بلايي
که گفت جوشن جاني نه جوشني که سناني
ز خط و خال تو بردم گمان که آهوي چيني
چو پنجه با تو زدم ديدمت که شير ژياني
فتد که آيي و بنشيني و مي آرم و نوشي
به پاي خيزي و بوسي دهي و جان بستاني
جهان به روي تو تازه است و جان به بوي تو زنده
جهان جان تويي امروز از آنکه جان جهاني
همين نه آفت شهري که آفت دل و ديني
همين نه فتنه ملکي که فتنه تن و جاني
ترا ذخيره راحت شمردم از همه عالم
چو نيک ديدمت آخر نيي ذخيره زباني
امان خلق نيي از براي خلق عذابي
بهار عيش نيي در فناي عيش خزاني
به نام ماه زميني به بام مهر سپهري
ز روي باغ جناني به خوي داغ جهاني
به قهر گفتمش آخر صبور بي تو نشينم
به خنده گفت صبوري ز چون مني نتواني
خلاف شرط ادب هست ورنه همچو اسيران
به سوي خود کشمت با کمند جذب نهاني
منم حجاب ره تو چه باشد ار ز عنايت
مرا ز من برهاني به خويشتن برساني
تو اي ستاره خاکي ز چهر پرده برافکن
که پرده مه و خورشيد و اختران بدراني
چگونه در سخن آيد حديث روي نکويت
که حد حسن تو برتر بود ز درک معاني
ز بيخودي شبي آخر دو طره تو بگيرم
بخايمت لب و دندان چنانچه ديده و داني
کتاب شعر قاآني ار بجوي نهد کس
ز آب يک دو قدم پيشتر رود ز رواني