قسمت اول
- شماره ١: مي شود پرده ي چشمم پر کاهي گاهي
- دعا
- شماره ٣: عشق شورانگيز را هر جا ده در کوي تو بود
- شماره ٤: غزل سراي و نواهاي رفته باز آور
- شماره ٥: اي که ز من فزوده ئي گر مي آه و ناله را
- شماره ٦: از مشت غبار ما صد ناله برانگيزي
- شماره ٧: من اگر چه تيره خاکم دلکيست برک و سازم
- شماره ٨: بصداي دردمندي بنواي دلپذيري
- شماره ٩: بر سر کفر و دين فشان رحمت عام خويش را
- شماره ١٠: نواي من از آن پر سوز و بيباک و غم انگيزست
- شماره ١١: دل و ديده ئي که دارم همه لذت نظاره
- شماره ١٢: گر چه شاهين خرد بر سر پروازي هست
- شماره ١٣: اين جهان چيست صنم خانه ي پندار من است
- شماره ١٤: فصل بهار اين چنين بانگ هزار اين چنين
- شماره ١٥: برون کشيد ز پيچاک هست و بود مرا
- شماره ١٦: خيز و به خاک تشنه ئي باده ي زندگي فشان
- شماره ١٧: تو باين گمان که شايد سر آستانه دارم
- شماره ١٨: نظر به راه نشينان سواره مي گذرد
- شماره ١٩: بر عقل فلک پيما ترکانه شبيخون به
- آرزو
- شماره ٢١: عقل هم عشق است و از ذوق نگه بيگانه نيست
- شماره ٢٢: سوز و گداز زندگي لذت جستجوي تو
- شماره ٢٣: درين محفل که کار او گذشت از باده و ساقي
- شماره ٢٤: ساقيا بر جگرم شعله ي نمناک انداز
- شماره ٢٥: از آن آبي که در من لاله کارد ساتگيني ده
- شماره ٢٦: ز هر نقشي که دل از ديده گيرد پاک مي آيم
- شماره ٢٧: دل بي قيد من با نور ايمان کافري کرده
- شماره ٢٨: ز شاعر ناله ي مستانه در محشر چه ميخواهي
- شماره ٢٩: نه در انديشه ي من کارزار کفر و ايماني
- شماره ٣٠: مرغ خوش لهجه شاهين شکاري از تست
- شماره ٣١: خوشتر ز هزار پارسائي
- شماره ٣٢: بر جهان دل من تاختنش را نگريد
- شماره ٣٣: مرا براه طلب بار در گل است هنوز
- شماره ٣٤: زمستان را سر آمد روزگاران
- شماره ٣٥: هواي خانه و منزل ندارم
- شماره ٣٦: از چشم ساقي مست شرابم
- شماره ٣٧: شب من سحر نمودي که به طلعت آفتابي
- شماره ٣٨: درين ميخانه اي ساقي ندارم محرمي ديگر
- شماره ٣٩: بجهان دردمندان تو بگو چکار داري؟
- شماره ٤٠: اگر نظاره از خود رفتگي آرد حجاب اولي
- شماره ٤١: نور تو وانمود سپيد و سياه را
- شماره ٤٢: بده آن دل که مستي هاي او از باده ي خويش است
- شماره ٤٣: کف خاک برگ و سازم به رهي فشانم او را
- شماره ٤٤: اين دل که مرا دادي لبريز يقين بادا
- شماره ٤٥: رمز عشق تو به ارباب هوس نتوان گفت
- شماره ٤٦: ياد ايامي، که خوردم باده ها با چنگ و ني
- شماره ٤٧: انجم به گريبان ريخت اين ديده ي تر ما را
- شماره ٤٨: خاور که آسمان به کمند خيال اوست
- شماره ٤٩: فرصت کشمکش مده اين دل بي قرار را
- شماره ٥٠: جانم درآويخت با روزگاران
- شماره ٥١: به تسلئي که دادي نگذاشت کار خود را
- شماره ٥٢: بحرفي ميتوان گفتن تمناي جهاني را
- شماره ٥٣: چند بروي خود کشي پرده ي صبح و شام را
- شماره ٥٤: نفس شمار به پيچاک روزگار خوديم
- شماره ٥٥: به فغان نه لب گشودم که فغان اثر ندارد
- شماره ٥٦: ما که افتنده تر از پرتو ماه آمده ايم
- شماره ٥٧: اي خداي مهر و مه خاک پريشاني نگر