شماره ٧: من اگر چه تيره خاکم دلکيست برک و سازم
من اگر چه تيره خاکم دلکيست برک و سازم
بنظاره ي جمالي چو ستاره ديده بازم
به هواي زخمه ي تو همه ناله ي خموشم
تو باين گمان که شايد ز نو افتاده سازم
بضميرم آن چنان کن که ز شعله ي نوائي
دل خاکيان فروزم دل نوريان گدازم
تب و تاب فطرت ما ز نيازمندي ما
تو خداي بي نيازي نرسي بسوز و سازم
بکسي عيان نکردم ز کسي نهان نکردم
غزل آنچنان سرودم که برون فتاد رازم