شماره ١١: دل و ديده ئي که دارم همه لذت نظاره
دل و ديده ئي که دارم همه لذت نظاره
چه گنه اگر تراشم صنمي ز سنگ خاره
تو بجلوه در نقابي که نگاه بر نتابي
مه من اگر ننالم تو بگود گر چه چاره
چه شود اگر خرامي بسراي کارواني
که متاع ناروانش دلکي است پاره پاره
غزلي زدم که شايد بنوا قرارم آيد
تپ شعله کم نگردد ز گسستن شراره
دل زنده ئي که دادي به حجاب در نسازد
نگهي بده که بيند شرري بسنگ خاره
همه پاره ي دلم را ز سرور او نصيبي
غم خود چسان نهادي بدل هزار پاره؟
نکشد سفينه ي کس به يمي بلند موجي
خطري که عشق بيند بسلامت کناره
بشکوه بي نيازي ز خدايگان گذشتم
صفت مه تمامي که گذشت بر ستاره