شماره ١٧: تو باين گمان که شايد سر آستانه دارم
تو باين گمان که شايد سر آستانه دارم
بطواف خانه کاري بخداي خانه دارم
شرر پريده رنگم مگذر ز جلوه ي من
که بتاب يک دو آني تب جاودانه دارم
نکنم دگر نگاهي به رهي که طي نمودم
بسراغ صبح فردا روش زمانه دارم
يم عشق کشتي من يم عشق ساحل من
نه غم سفينه دارم نه سر کرانه دارم
شرري فشان وليکن شرري که وا نسوزد
که هنوز نو نيازم غم آشيانه دارم
باميد اين که روزي بشکار خواهي آمد
ز کمند شهرياران رم آهوانه دارم
تو اگر کرم نمائي به معاشران به بخشم
دو سه جام دلفروزي ز مي شبانه دارم