قسمت دوم
- شماره ١: دو عالم را توان ديدن بمينائي که من دارم
- شماره ٢
- شماره ٣: درون لاله گذر چون صبا تواني کرد
- شماره ٤: اگر به بحر محبت کرانه مي خواهي
- شماره ٥: زمانه قاصد طيار آن دلارام است
- شماره ٦: دگر ز ساده دليهاي يار نتوان گفت
- شماره ٧
- شماره ٨: غلام زنده دلانم که عاشق سره اند
- شماره ٩: لاله ي اين چمن آلوده ي رنگ است هنوز
- شماره ١٠: تکيه بر حجت و اعجاز بيان نيز کنند
- شماره ١١: چو موج مست خودي باش و سر بطوفان کش
- شماره ١٢: خضر وقت از خلوت دشت حجاز آيد برون
- شماره ١٣: ز سلطان کنم آرزوي نگاهي
- شماره ١٤: با نشئه درويشي در ساز و دمادم زن
- شماره ١٥: هوس هنوز تماشاگر جهانداري است
- شماره ١٦: فرشته گر چه برون از طلسم افلاک است
- شماره ١٧: عرب که باز دهد محفل شبانه کجاست؟
- دگر آموز
- از خواب گران خيز
- شماره ٢٠: جهان ما همه خاک است و پي سپر گردد
- شماره ٢١: باز بر رفته و آينده نظر بايد کرد
- شماره ٢٢: خيال من به تماشاي آسمان بود است
- شماره ٢٣: از نوا بر قيامت رفت و کس آگاه نيست
- شماره ٢٤: شراب ميکده ي من نه يادگار جم است
- شماره ٢٥: لاله ي صحرايم از طرف خيابانم بريد
- شماره ٢٦: سخن تازه زدم کس به سخن وا نرسيد
- شماره ٢٧: عاشق آن نيست که لب گرم فغاني دارد
- شماره ٢٨: درين چمن دل مرغان زمان زمان دگر است
- شماره ٢٩: ما از خداي گم شده ايم او بجستجوست
- خواجه و مزدور
- شماره ٣١: گر چه مي دانم که روزي بي نقاب آيد برون
- شماره ٣٢: گشاده روز خوش و ناخوش زمانه گذر
- شماره ٣٣: زندگي در صدف خويش گهر ساختن است
- شماره ٣٤: برون زين گنبند در بسته پيدا کرده ام راهي
- شماره ٣٥: گنهکار غيورم مزد بي خدمت نمي گيرم
- شماره ٣٦: جهان کورست و از آئينه دل غافل افتاده است
- شماره ٣٧: نه يابي در جهان ياري که داند دلنوازي را
- شماره ٣٨: علمي که تو آموزي مشتاق نگاهي نيست
- شماره ٣٩: چو خورشيد سحر پيدا نگاهي مي توان کردن
- شماره ٤٠: کشيدي باده ها در صحبت بيگانه پي در پي
- شماره ٤١
- شماره ٤٢: بيا که خاوريان نقش تازه ئي بستند
- شماره ٤٣: عشق را نازم که بودش را غم نابود ني
- شماره ٤٤: بر دل بي تاب من ساقي مي نابي زند
- شماره ٤٥: فروغ خاکيان از نوريان افزون شود روزي
- شماره ٤٦: ز رسم و راه شريعت نکرده ام تحقيق
- شماره ٤٧: از همه کس کناره گير صحبت آشنا طلب
- شماره ٤٨: بيني جهان را خود را نه بيني
- شماره ٤٩: من هيچ نمي ترسم از حادثه ي شب ها
- شماره ٥٠: تو کيستي ز کجائي که آسمان کبود
- شماره ٥١: بيا شوق که درد آشناست خاک آنجا
- شماره ٥٢: مي ديرينه و معشوق جوان چيزي نيست
- شماره ٥٣: قلندران که به تسخير آب و گل کوشند
- شماره ٥٤: دو دسته تيغم و گردون برهنه ساخت مرا
- شماره ٥٥: مثل شرر ذره را تن به تپيدن دهم
- شماره ٥٦: خودي را مردم آميزي دليل نارسائي ها
- شماره ٥٧: چون چراغ لاله سوزم در خيابان شما
- شماره ٥٨: دم مرا صفت باد فرودين کردند
- شماره ٥٩: گذر از آنکه نديدست و جز خبر ندهد
- شماره ٦٠
- شماره ٦١: ترا نادان اميد غم گساريها ز افرنگ است
- شماره ٦٢: بگذر از خاور و افسوني افرنگ مشو
- شماره ٦٣: جهان رنگ و بو پيدا تو مي گوئي که راز است اين
- شماره ٦٤
- شماره ٦٥
- شماره ٦٦: اين هم جهاني آن هم جهاني
- شماره ٦٧: بهار آمد نگه مي غلطد اندر آتش لاله
- شماره ٦٨: صورت گري که پيکر روز و شب آفريد
- شماره ٦٩: باز اين عالم ديرينه جوان مي بايست
- شماره ٧٠: لاله ي اين گلستان داغ تمنائي نداشت
- شماره ٧١: هنگامه را که بست درين دير دير پاي؟
- شماره ٧٢: اي لاله اي چراغ کهستان و باغ و راغ
- شماره ٧٣: من بنده ي آزادم عشق است امام من
- شماره ٧٤
- شماره ٧٥: خود را کنم سجودي دير و حرم نمانده