قسمت سوم - مي باقي
- شماره ١: بهار تا بگلستان کشيد بزم سرود
- شماره ٢: حلقه بستند سر تربت من نوحه گران
- شماره ٣: مي تراشد فکر ما هر دم خداوندي دگر
- شماره ٤: مرا ز ديده ي بينا شکايت دگر است
- شماره ٥: باين بهانه درين بزم محرمي جويم
- شماره ٦: خيز و نقاب برگشا پرد گيان ساز را
- شماره ٧: بملازمان سلطان خبري دهم ز رازي
- شماره ٨: بيا که ساقي گل چهره دست بر چنگ است
- شماره ٩: صورت نه پرستم من بتخانه شکستم من
- شماره ١٠: هواي فرودين در گلستان ميخانه مي سازد
- شماره ١١: از ما بگو سلامي آن ترک تند خو را
- شماره ١٢: آشنا هر خار را از قصه ي ما ساختي
- شماره ١٣: خوش آنکه رخت خرد را به شعله ي مي سوخت
- شماره ١٤: بيار باده که گردون بکام ما گرديد
- شماره ١٥: تير و سنان و خنجر و شمشير آرزوست
- شماره ١٦: دانه ي سبحه به زنار کشيدن آموز
- شماره ١٧: ز خاک خويش طلب آتشي که پيدا نيست
- شماره ١٨: موج را از سينه ي دريا گسستن مي توان
- شماره ١٩: صد ناله ي شبگيري صد صبح بلاخيزي
- شماره ٢٠: باز به سرمه تاب ده چشم کرشمه زاي را
- شماره ٢١: فريب کشمکش عقل ديدني دارد
- شماره ٢٢: حسرت جلوه ي آن ماه تمامي دارم
- شماره ٢٣: بشاخ زندگي ما نمي ز تشنه لبي است
- شماره ٢٤: فرقي نه نهد عاشق در کعبه و بتخانه
- شماره ٢٥: بي تو از خواب عدم ديده گشودن نتوان
- شماره ٢٦: اين گنبد مينائي اين پستي و بالائي
- به يکي از صوفيه نوشته شد
- شماره ٢٨: دليل منزل شوقم بدامنم آويز
- شماره ٢٩: در جهان دل ما دور قمر پيدا نيست
- شماره ٣٠: گريه ي ما بي اثر ناله ي ما نارسا است
- شماره ٣١: سوز سخن ز ناله ي مستانه ي دل است
- شماره ٣٢: سطوت که از کوه ستانند و به کاهي بخشند
- شماره ٣٣: نه تو اندر حرم گنجي نه در بتخانه مي آئي
- شماره ٣٤: تب و تاب بتکده ي عجم نرسد بسوز و گداز من
- شماره ٣٥: مثل آئينه مشو محو جمال دگران
- شماره ٣٦: جهان عشق نه ميري نه سروري داند
- شماره ٣٧: خواجه اي نيست که چون بنده پرستارش نيست
- شماره ٣٨: بيا که بلبل شوريده نغمه پرداز است
- شماره ٣٩: خاکيم و تند سير مثال ستاره ايم
- شماره ٤٠: عرب از سرشک خونم همه لاله زار بادا
- شماره ٤١: نظر تو همه تقصير و خرد کوتاهي
- شماره ٤٢: سرخوش از باده ي تو خم شکني نيست که نيست
- شماره ٤٣: اگر چه زيب سرش افسر و کلاهي نيست
- شماره ٤٤: شعله در آغوش دارد عشق بي پرواي من
- شماره ٤٥: بتان تازه تراشيده ئي دريغ از تو