شماره ١٦: دانه ي سبحه به زنار کشيدن آموز
دانه ي سبحه به زنار کشيدن آموز
گر نگاه تو دو بين است نديدن آموز
پا ز خلوت کده ي غنچه برون زن چو شميم
با نسيم سحر آميز و وزيدن آموز
آفريدند اگر شبنم بي مايه ترا
خيز و بر داغ دل لاله چکيدن آموز
اگرت خار گل تازه رسي ساخته اند
پاس ناموس چمن دارو خليدن آموز
باغبان گر ز خيابان تو برکند ترا
صفت سبزه دگر باره دميدن آموز
تا تو سوزنده تر و تلخ تر آئي بيرون
عزلت خم کده ئي گير و رسيدن آموز
تا کجا در ته بال دگران مي باشي
در هواي چمن آزاده پريدن آموز
در بتخانه زدم مغ بچگانم گفتند
آتشي در حرم افروز و تپيدن آموز