غزليات - بخش سوم
- شماره ١: دل زاوهام غبارآلود است
- شماره ٢: دل عمرهاست آينه ترتيب داده است
- شماره ٣: دل گرم من آتش خانه کيست
- شماره ٤: دل ماند بي حس و غمت افشانده بال رفت
- شماره ٥: دلم چو غنچه در آغوش عافيت تنگ است
- شماره ٦: دل مضطرب ياس و نفس ناله بچنگ است
- شماره ٧: دوري از اسباب ما و من بحق پيوستن است
- شماره ٨: دوري منزلم از بسکه ندامت اثر است
- شماره ٩: دوستان ظلمي بحال نامرادم رفته است
- شماره ١٠: دوش از نظر خيال تو دامن کشان گذشت
- شماره ١١: دوش در راه خيالت عجز شوق آهنگ داشت
- شماره ١٢: دي بشبنم گريه ما نوگلي خنديد و رفت
- شماره ١٣: دي ترنگي از شکست ساغرم گل کرد و ريخت
- شماره ١٤: دي حرف خرامش بلبم بال گشا رفت
- شماره ١٥: ديده حيرت نگاهان را بمژگان کارنيست
- شماره ١٦: ديده ئي را که بنظاره دل محرم نيست
- شماره ١٧: راحت جاويد عشاق از فضولي رستن است
- شماره ١٨: راحت کجاست گر دلت از خويش رسته نيست
- شماره ١٩: رزق خلوتگه انديشه روزي خوار است
- شماره ٢٠: رفتن عمر ز رفتار نفسها پيداست
- شماره ٢١: رنگت بچشم لاله بساط نظاره سوخت
- شماره ٢٢: رنگ خون گلجوش زخم تيغ گلچين بوده است
- شماره ٢٣: رنگ عجزم ليک با وضع خموشم کار نيست
- شماره ٢٤: رنگ گلشن بهار خط او دور ديد و رفت
- شماره ٢٥: رنگم درين چمن بهوس پر زننده نيست
- شماره ٢٦: زآهم نخل حسرت شعله بالاست
- شماره ٢٧: زآتش رخسار که ساغر گرفت
- شماره ٢٨: زان اشک که چون شمع زچشم تر من ريخت
- شماره ٢٩: زان خوشه که ميناگري باغ عنب داشت
- شماره ٣٠: انقلاب جسم دل بر ساز وحشت ها له نيست
- شماره ٣١: زاهد که بادش آفت ايمان شکست و ريخت
- شماره ٣٢: زبان چو کج روش افتد جنون بد مست است
- شماره ٣٣: زبس بخلوت حسن تو بار آينه است
- شماره ٣٤: زبسکه معني مکتوب عشق پيچش داشت
- شماره ٣٥: زخود رميدن دل بسکه شوخي انگيز است
- شماره ٣٦: زخويش مگذر اگر جوهرت شناسائيست
- شماره ٣٧: زدستگاه جنون راز همتم فاش است
- شماره ٣٨: زد هر نقد تو جز پيچ و تاب دشوار است
- شماره ٣٩: زشور حيرت من گوش عالمي باز است
- شماره ٤٠: زغصه چاره ندارد دلي که آگاه است
- شماره ٤١: زفقر تا به شهادت شد آشنا انگشت
- شماره ٤٢: زگريه سيري چشم پرآب دشوار است
- شماره ٤٣: زلف آشفته سري موجه درياي من است
- شماره ٤٤: زندگاني از نفس آفت بنا افتاده است
- شماره ٤٥: زندگاني در جگر خار است و در پا سوزن است
- شماره ٤٦: زندگانيست که جز مرگ سرانجام نداشت
- شماره ٤٧: زندگي تمهيد اسباب فناست
- شماره ٤٨: زندگي را شغل پرواز فنا جزو تن است
- شماره ٤٩: زندگي سدره جولان ماست
- شماره ٥٠: زندگي شوخي کمين رميست
- شماره ٥١: زندگي نقد هزار آزار است
- شماره ٥٢: زنقش پاي تو کائينه دار آينه است
- شماره ٥٣: زهي چمن ساز صبح فطرت تبسم لعل مهرجويت
- شماره ٥٤: زهي خمخانه حيرت کلام هوش تسخيرت
- شماره ٥٥: زهي مخموري عالم گلي از حسرت جامت
- شماره ٥٦: زهي هنگامه امکان جنون ساز غريبانت
- شماره ٥٧: زير گردون طبع آزادي نوائي برنخاست
- شماره ٥٨: زين دو شرر داغ دل هستي ما عبرتيست
- شماره ٥٩: زين سال و ماه فرصت کارت منزه است
- شماره ٦٠: زين عبارات جنون تحقيق بي ناموس نيست
- شماره ٦١: زين من و ما زندگي سير فنائي کرد و رفت
- شماره ٦٢: سادگي دلرا اسير فکرهاي خام داشت
- شماره ٦٣: ساز تو کمين نغمه بيداد شکستيست
- شماره ٦٤: سايه دستي اگر ضامن احوال ماست
- شماره ٦٥: ستم شريک من ياس خوشدن ستم است
- شماره ٦٦: سخت جاني از من محرون که باور داشتست
- شماره ٦٧: سرخط درس کمالت منتخب داني بس است
- شماره ٦٨: سرشکم نسخه ديوانه کيست
- شماره ٦٩: سرکشيها بمرگ راهبر است
- شماره ٧٠: سرکيست تا برد آرزو بغبار سجده کمينيت
- شماره ٧١: سرمايه عذر طلبم از همه بيش است
- شماره ٧٢: سرمنزل ثبات قدم جاده ساز نيست
- شماره ٧٣: سرنوشت روي جانان خط مشکين بوده است
- شماره ٧٤: سرو بهار جلوه قد دلستان کيست
- شماره ٧٥: سرو چمن دل الف شعله آهيست
- شماره ٧٦: سر هر کس زگلي پر زده است
- شماره ٧٧: سعي جاه آرزوي خاک شدن در سر داشت
- شماره ٧٨: سعي روزي داشتم آخر ندامت پيش رفت
- شماره ٧٩: سعي ناپيدا و حسرتها دويدن آرزوست
- شماره ٨٠: سفله با جاه نيز هيچکس است
- شماره ٨١: سوخت دل در محفل تسليم و از جا برنخاست
- شماره ٨٢: سيرابي ازين باغ هوس ياس پرست است
- شماره ٨٣: سير بهار اين باغ از ما تميز خواه است
- شماره ٨٤: شب بياد آن لب خموش گذشت
- شماره ٨٥: شبکه جوش حسرتي زان نرگس خودکام داشت
- شماره ٨٦: شبکه حيرت با خيالت طرح قيل و قال ريخت
- شماره ٨٧: شبکه شور بلبل ما ريشه در گلزار داشت
- شماره ٨٨: شبکه طاوس مرا شوق تو بال افشان داشت
- شماره ٨٩: شب گريه ام بآن همه سامان شکست و ريخت
- شماره ٩٠: شب هجوم جلوه او در خيالم جا گرفت
- شماره ٩١: شعله بي بال و پر سجده گر اخگر است
- شماره ٩٢: شعله ها در گرم جوشي داغ آه سرد ماست
- شماره ٩٣: شوخ بيباکي که رنگ عيش هر کاشانه ريخت
- شماره ٩٤: شوخيکه جهان گرد جنون نظر اوست
- شماره ٩٥: شور استغناي عشق از حسرت دل بوده است
- شماره ٩٦: شوق تا گرم عنان نيست فسردن برجاست
- شماره ٩٧: شوق ديدارم و در چشم کسان راه منست
- شماره ٩٨: شوکت شاهيم از فيض جنون در قدم است
- شماره ٩٩: شهيد خنده زخمم که تيغ همدم اوست
- شماره ١٠٠: شيخ تا عزم بر نماز شکست
- شماره ١٠١: صاحب خلق حسن گلها بدامن داشته است
- شماره ١٠٢: صاف طبعانرا غمي از خار خار کينه نيست
- شماره ١٠٣: صبح از دل چاک که درين باغ سخن رفت
- شماره ١٠٤: صبح اين باديه آشوب طپشهاي دلست
- شماره ١٠٥: صبح هستي نيست نيرنگ هوس باليده است
- شماره ١٠٦: صد هنر در پرده دل فرش اقبال صفاست
- شماره ١٠٧: صفاي آب بياد غبار راه کسي است
- شماره ١٠٨: صفاي حال ما مغشوش رنگيست
- شماره ١٠٩: صفحه دل بي خط زخم تو فرد باطل است
- شماره ١١٠: صنعت نيرنگ دل بر فطرت کس فاش نيست
- شماره ١١١: صورت راحت نفور ازمردمان عالمست
- شماره ١١٢: طاس اين نرد اختياري نيست
- شماره ١١٣: طبعيکه اميدش اثر آماده بيم است
- شماره ١١٤: طپيدن دل عشاق محو کسوت آهست
- شماره ١١٥: طوق چون فاخته شيرازه مشت پرماست
- شماره ١١٦: عاشقي مقدور هر عياش نيست
- شماره ١١٧: عاقبت چون شعله خاکستر بفرق ما نشست
- شماره ١١٨: عالم طلسم وحشت چشم سياه اوست
- شماره ١١٩: عالمي را بي زبانيهاي من پوشيده است
- شماره ١٢٠: عجر بينش با تعلقهاي امکان آشناست
- شماره ١٢١: عجز ما چندين غبار از هر کمين برداشته است
- شماره ١٢٢: عرق فشاني شبنم درين حديقه گواه است
- شماره ١٢٣: عزت و خواري دهر آنهمه دور از هم نيست
- شماره ١٢٤: عشرت فروز انجمن هستيم حياست
- شماره ١٢٥: عشرت موهوم هستي کلفت دنيا بس است
- شماره ١٢٦: عشق از خاک من آنروز که وحشت مي بيخت
- شماره ١٢٧: عمر گذشته بر مژه ام اشک بست و رفت
- شماره ١٢٨: عمرها شد عجز طاقت سوي جيبم رهبر است
- شماره ١٢٩: عمريست بچشمم زنم اشک اثر نيست
- شماره ١٣٠: عمريست بحيرت نفس سوخته رام است
- شماره ١٣١: عنقا سراغم از اثرم وهم و ظن تهيست
- شماره ١٣٢: غزال امن که الفت خيال مبهم اوست
- شماره ١٣٣: غفلت از عاقبت عقوبت زاست
- شماره ١٣٤: غلغل صبح ازل از دل عالم برخاست
- شماره ١٣٥: غم فراق چه و حسرت وصال تو چيست
- شماره ١٣٦: غنچه در فکر دهانت گوشه گير خسته ايست
- شماره ١٣٧: فردوس دل اسير خيال تو بودن است
- شماره ١٣٨: فرصت نظاره تا مژگان گشودن در گذشت
- شماره ١٣٩: فرياد که در عالم تحقيق کسي نيست
- شماره ١٤٠: فسون وهم چه مقدار رهزن افتاد است
- شماره ١٤١: فضاي وادي امکان پر از غبار فناست
- شماره ١٤٢: فغان که فرصت دام تلاش چيدن رفت
- شماره ١٤٣: فکر آزادي باين عاجز سرشتيها تريست
- شماره ١٤٤: فکر تدبير سلامت خون راحت خوردن است
- شماره ١٤٥: فنا مثالم و آئينه بقا اينجاست
- شماره ١٤٦: قابل نخل ما بر دگر است
- شماره ١٤٧: قامتش سامان شوخي از نگاه ما گرفت
- شماره ١٤٨: قانون ادب پرده در صورت و صدا نيست
- شماره ١٤٩: قصر غنا که عالم تحقيق نام اوست
- شماره ١٥٠: قيد الفت هستي وحشت آشيانيهاست
- شماره ١٥١: کار بنقش پا رساند جهد سرهوائيت
- شماره ١٥٢: کاهش طبع من از فطرت بيباک خود است
- شماره ١٥٣: کام همت اگر انباشته ذوق خفاست
- شماره ١٥٤: کتاب عافيتي قيل و قال باب تو نيست
- شماره ١٥٥: گذار امن درين انجمن کم افتاد است
- شماره ١٥٦: گر آينه ات محرم زشتي و نگوئي است
- شماره ١٥٧: گر بسير انجمن يا گشت گلشن رفته است
- شماره ١٥٨: گر جنونم هوس قطع منازل ميداشت
- شماره ١٥٩: گرد اندوه دلم دام تماشاي صفاست
- شماره ١٦٠: گردباد امروز در صحرا قيامت کاشته است
- شماره ١٦١: گردي زخويش رفتن ما هيچ برنخاست
- شماره ١٦٢: گرم رفتاريکه سر در راه آن يکتا گذاشت
- شماره ١٦٣: گر همه در سنگ بود آتش جدائي ديد و سوخت
- شماره ١٦٤: گل در چمن رسيد و قدم بر هوا گذاشت
- شماره ١٦٥: گلدسته نزاکت حسنت که بسته است
- شماره ١٦٦: گل کردن هوس زدل صاف تهمت است
- شماره ١٦٧: کنون که مژده ديدار شوق بنياد است
- شماره ١٦٨: کو خلوت و چه انجمن آثار جاه اوست
- شماره ١٦٩: گوهر دل زسخن رنگ صفا باخته است
- شماره ١٧٠: که شود بوادي مدعا بلد تسلي منزلت
- شماره ١٧١: کينه را در دامن دلهاي سنگين مسکن است
- شماره ١٧٢: لاف ما و من يکسر دعوي خدائيهاست
- شماره ١٧٣: لوح هستي يک قلم از نقش قدرت عاري است
- شماره ١٧٤: ما را براه عشق طلب رهنما بس است
- شماره ١٧٥: ما و من شور گرفتاريهاست
- شماره ١٧٦: ما و من گم گشت هر گه خواب شد همبسترت
- شماره ١٧٧: مبتذل صبح و شام تازگي آرنده نيست
- شماره ١٧٨: محرم حسن ازل انديشه بيگانه نيست
- شماره ١٧٩: مرا بآبله پا چه مشکل افتاد است
- شماره ١٨٠: مست عرفانرا شراب ديگري در کار نيست
- شماره ١٨١: مشاطه شوخي که بدستت دل ما بست
- شماره ١٨٢: مقيدان وفا راز دل رميدن نيست
- شماره ١٨٣: موج جنون ميزند اشک پريشان کيست
- شماره ١٨٤: موج هر جا در جمعيت گوهر زده است
- شماره ١٨٥: ميروم از خويش و حسرت گرم اشک افشاندن است
- شماره ١٨٦: مي ئي که شوخي رنگش جنون افلاکست
- شماره ١٨٧: ناتواني گر چنين اعضاي ما خواهد شکست
- شماره ١٨٨: ناله ها داريم و کس زين انجمن آگاه نيست
- شماره ١٨٩: ناله ما شکوها امشب ببر آورده است
- شماره ١٩٠: نسبت اشراف با دو نان خطاست
- شماره ١٩١: نسخه آرام دل در عرض آهي ابتر است
- شماره ١٩٢: نسزد بوضع فسردگي زبهار دل مژه بستنت
- شماره ١٩٣: نسيم گل بخموشي ترانه پرداز است
- شماره ١٩٤: نشه هستي بدور جام پيري نارساست
- شماره ١٩٥: نفس بوالهوسان بر دل روشن تيغست
- شماره ١٩٦: نفس را الفت دل پيچ و تاب است
- شماره ١٩٧: نفس محرک جسم بغم فسرده ماست
- شماره ١٩٨: نقاش ازل تا کمر مو کمران بست
- شماره ١٩٩: نقش ديباي هنر فرش ره اهل صفاست
- شماره ٢٠٠: نور دل در کشور آئينه نيست
- شماره ٢٠١: نه جاه مايه عصيان نه مال غفلت زاست
- شماره ٢٠٢: نه دير مانع و ني کعبه حايل افتاد است
- شماره ٢٠٣: نه عشق سوخته و نه هوس گداخته است
- شماره ٢٠٤: نه ما را صراحي نه پيمانه ايست
- شماره ٢٠٥: نه منزل بي نشان ني جاده تنگ است
- شماره ٢٠٦: نه همين سبزه از خطش تر گشت
- شماره ٢٠٧: نياز نامه ما عرض سجده عنوانيست
- شماره ٢٠٨: نيست ايمن از بلا هر کس بفکر جستجوست
- شماره ٢٠٩: نيستي تا علم همت عنقا برداشت
- شماره ٢١٠: نيک و بد اين مرحله خاکش بکمين است
- شماره ٢١١: نيک و بدم از بخت بد انجام سفيد است
- شماره ٢١٢: ني نقش چين نه حسن فرنگ آفريدن است
- شماره ٢١٣: واژگوني بسکه با وضعم قرين گرديده است
- شماره ٢١٤: وحشت مدعا جنون ثمر است
- شماره ٢١٥: وحشي صحراي حسن نرگس فتان کيست
- شماره ٢١٦: وضع ترتيب ادب در عرصه گاه لاف نيست
- شماره ٢١٧: وضع خطوط جبين از قلم مبهمي است
- شماره ٢١٨: وهم هستي هيچکس را از طپيدن وانداشت
- شماره ٢١٩: هر جال دلي طپيدن شوق خيال داشت
- شماره ٢٢٠: هر چند درين گلشن هر سو گل خودروئيست
- شماره ٢٢١: هر چه از مدت هست و بوداست
- شماره ٢٢٢: هر سو نگرم ديده بديدار حجابست
- شماره ٢٢٣: هر کجا وحشتي از آتشم افروخته است
- شماره ٢٢٤: هر کجا دستت برون از آستين گرديده است
- شماره ٢٢٥: هر کجا گل کرد داغي بر دل ديوانه سوخت
- شماره ٢٢٦: هر کجا لعل تو رنگ خنده مستانه ريخت
- شماره ٢٢٧: هر که آمد سير ياسي زين گلستان کرد و رفت
- شماره ٢٢٨: هر کرا دستي زهمت بود جز بر دل نداشت
- شماره ٢٢٩: هر کس اينجا يک دو دم دکان بسمل چيد و رفت
- شماره ٢٣٠: هستي برنگ صبح دليل فنا بس است
- شماره ٢٣١: هستي چو سحر عهد بپرواز فنا بست
- شماره ٢٣٢: هما سراغم و زير فلک مگس هم نيست
- شماره ٢٣٣: همت از هر دو جهان جست و زدل درنگذشت
- شماره ٢٣٤: همت چه بر فرازد از شرم فقر ما دست
- شماره ٢٣٥: همت زگير و دار جهان رم کمين خوشست
- شماره ٢٣٦: همت من از نشان جاه چون ناوک گذشت
- شماره ٢٣٧: همچو شبنم ادب آئينه زدودن بوداست
- شماره ٢٣٨: هم در ايجاد شکستي بدلم پا زده است
- شماره ٢٣٩: همه کس کشيده محمل بجناب کبريايت
- شماره ٢٤٠: هوس بفتنه صد انجمن نگاه شکست
- شماره ٢٤١: هوس دل را شکست اعتبار است
- شماره ٢٤٢: هوس نماند زبس عشق آن نگارم سوخت
- شماره ٢٤٣: هيچکس جز ياس غمخوار من ديوانه نيست
- شماره ٢٤٤: هيچکس چون من درين خرمان سرا ناشاد نيست
- شماره ٢٤٥: ياد آن جلوه زچشمم گره اشک گشاست
- شماره ٢٤٦: ياد وصلي کردم آغوش من ديوانه سوخت
- شماره ٢٤٧: يارب امشب آن جنون آشوب جان و دل کجاست
- شماره ٢٤٨: يار دور است زما تا بنظر نزديک است
- شماره ٢٤٩: يک شبم در دل نسيم ياد آن گيسو گذشت
- شماره ٢٥٠: بيمغزي و داري بمن سوخته جان بحث
- شماره ٢٥١: تأمل عارفان چه دارد بکارگاه جهان حادث
- شماره ٢٥٢: خواريست بهر کج منش از راست روان بحث
- شماره ٢٥٣: ره مقصدي که گم است و بس بخيال ميسپري عبث
- شماره ٢٥٤: نتوان برد زآئينه ما زنگ حدوث
- شماره ٢٥٥: از بسکه خورده ام بخم زلف يار پيچ
- شماره ٢٥٦: بعبرت آب شو اي غافل از خميدن موج
- شماره ٢٥٧: تازپيدائي بگوشم خواند افسون احتياج
- شماره ٢٥٨: جان هيچ و جسد هيچ و نفس هيچ و بقا هيچ
- شماره ٢٥٩: در لاف حلقه ربا مزن بترانهاي سنان کج
- شماره ٢٦٠: عمريست سرشکي نزد از ديده تو موج
- شماره ٢٦١: عمريست که در حسرت آن لعل گهر موج
- شماره ٢٦٢: عنقا سروبرگيم مپرس از فقرا هيچ
- شماره ٢٦٣: مائيم و خاک و وعده گه انتظار و هيچ
- شماره ٢٦٤: مباد چشمه شوق مرا فسردن موج
- شماره ٢٦٥: از کواکب گل فشاند چرخ در دامان صبح
- شماره ٢٦٦: انجم چو تکمه ريخت زبند نقاب صبح
- شماره ٢٦٧: بازم از فيض جنون آماده شد سامان صبح
- شماره ٢٦٨: بي پرده است جلوه زطرف نقاب صبح
- شماره ٢٦٩: خجلم زحسرت پيري ئي که زچشم تر نکشد قدح
- شماره ٢٧٠: خلقي از پهلوي قدرت قصر و ايوان کرد طرح
- شماره ٢٧١: دل فتح و دست فتح و نظر فتح و کار فتح
- شماره ٢٧٢: شبکه حسنش بر عرق پيچيد سامان قدح
- شماره ٢٧٣: مگو طاق و سرائي کرده ام طرح
- شماره ٢٧٤: موي پيري بست بر طبع حسد تخمير صلح
- شماره ٢٧٥: نداشت ديده من بيتو تاب خنده صبح
- شماره ٢٧٦: باز از پان گشت لعل نو خط دلدار سرخ
- شماره ٢٧٧: دم سرد بسته به پيش خود چقدر دماغ فسرده يخ
- شماره ٢٧٨: شد لب شيرين ادايش با من از ابرام تلخ
- شماره ٢٧٩: آب و رنگ عبرتي صرف بهارم گرده اند
- شماره ٢٨٠: آتش شوق طلب آنجا که روشن ميشود
- شماره ٢٨١: آخر از جمع هوسها عقده حاصل مي شود
- شماره ٢٨٢: آخر زسجده ام عرق جبهه سرکشيد
- شماره ٢٨٣: آدمي کاثار تنزيهش رجوع خاک شد
- شماره ٢٨٤: آرزو سوخت نفس آئينه دل بستند
- شماره ٢٨٥: آفات از هوس بسرت هاله ميشود
- شماره ٢٨٦: آفاق جا ندارد همت کجا نشيند
- شماره ٢٨٧: آگاهي از خيال خودم بي نياز کرد
- شماره ٢٨٨: آگاهي دل انجمن اختلاف شد
- شماره ٢٨٩: آنجا که خيالت زتمنا گله دارد
- شماره ٢٩٠: آنجا که طلب محو توکل شده باشد
- شماره ٢٩١: آنجا که عجز ممتحن چون و چند بود
- شماره ٢٩٢: آنروز که پيدائي ما را اثري بود
- شماره ٢٩٣: آن سبکروحان که تن در خاکساري داده اند
- شماره ٢٩٤: آن سخاکيشان که بر احسان نظر واکرده اند
- شماره ٢٩٥: آن فتنه که آفاقش شور من و ما باشد
- شماره ٢٩٦: آنکه از بوي بهارش رنگ امکان ريختند
- شماره ٢٩٧: آنکه ما را بجفا سوخته يا ميسوزد
- شماره ٢٩٨: آنها که رنگ خودسري شمع ديده اند
- شماره ٢٩٩: آنها که لاف افسر و اورنگ ميزنند
- شماره ٣٠٠: آه بدرد عجز هم کوشش ما نميرسد
- شماره ٣٠١: آه بدوستان دگر عرض دعا که ميبرد
- شماره ٣٠٢: آه نوميدم کجا تأثير من پيدا شود
- شماره ٣٠٣: آهي بهوا چتر زد و چرخ برين شد