غزليات
- شماره ١: الا يا ايها الساقي ادر کاسا و ناولها
- شماره ٢: صلاح کار کجا و من خراب کجا
- شماره ٣: اگر آن ترک شيرازي به دست آرد دل ما را
- شماره ٤: صبا به لطف بگو آن غزال رعنا را
- شماره ٥: دل مي رود ز دستم صاحب دلان خدا را
- شماره ٦: به ملازمان سلطان که رساند اين دعا را
- شماره ٧: صوفي بيا که آينه صافيست جام را
- شماره ٨: ساقيا برخيز و درده جام را
- شماره ٩: رونق عهد شباب است دگر بستان را
- شماره ١٠: دوش از مسجد سوي ميخانه آمد پير ما
- شماره ١١: ساقي به نور باده برافروز جام ما
- شماره ١٢: اي فروغ ماه حسن از روي رخشان شما
- شماره ١٣: مي دمد صبح و کله بست سحاب
- شماره ١٤: گفتم اي سلطان خوبان رحم کن بر اين غريب
- شماره ١٥: اي شاهد قدسي که کشد بند نقابت
- شماره ١٦: خمي که ابروي شوخ تو در کمان انداخت
- شماره ١٧: سينه از آتش دل در غم جانانه بسوخت
- شماره ١٨: ساقيا آمدن عيد مبارک بادت
- شماره ١٩: اي نسيم سحر آرامگه يار کجاست
- شماره ٢٠: روزه يک سو شد و عيد آمد و دل ها برخاست
- شماره ٢١: دل و دينم شد و دلبر به ملامت برخاست
- شماره ٢٢: چو بشنوي سخن اهل دل مگو که خطاست
- شماره ٢٣: خيال روي تو در هر طريق همره ماست
- شماره ٢٤: مطلب طاعت و پيمان و صلاح از من مست
- شماره ٢٥: شکفته شد گل حمرا و گشت بلبل مست
- شماره ٢٦: زلف آشفته و خوي کرده و خندان لب و مست
- شماره ٢٧: در دير مغان آمد يارم قدحي در دست
- شماره ٢٨: به جان خواجه و حق قديم و عهد درست
- شماره ٢٩: ما را ز خيال تو چه پرواي شراب است
- شماره ٣٠: زلفت هزار دل به يکي تار مو ببست
- شماره ٣١: آن شب قدري که گويند اهل خلوت امشب است
- شماره ٣٢: خدا چو صورت ابروي دلگشاي تو بست
- شماره ٣٣: خلوت گزيده را به تماشا چه حاجت است
- شماره ٣٤: رواق منظر چشم من آشيانه توست
- شماره ٣٥: برو به کار خود اي واعظ اين چه فريادست
- شماره ٣٦: تا سر زلف تو در دست نسيم افتادست
- شماره ٣٧: بيا که قصر امل سخت سست بنيادست
- شماره ٣٨: بي مهر رخت روز مرا نور نماندست
- شماره ٣٩: باغ مرا چه حاجت سرو و صنوبر است
- شماره ٤٠: المنه لله که در ميکده باز است
- شماره ٤١: اگر چه باده فرح بخش و باد گل بيز است
- شماره ٤٢: حال دل با تو گفتنم هوس است
- شماره ٤٣: صحن بستان ذوق بخش و صحبت ياران خوش است
- شماره ٤٤: کنون که بر کف گل جام باده صاف است
- شماره ٤٥: در اين زمانه رفيقي که خالي از خلل است
- شماره ٤٦: گل در بر و مي در کف و معشوق به کام است
- شماره ٤٧: به کوي ميکده هر سالکي که ره دانست
- شماره ٤٨: صوفي از پرتو مي راز نهاني دانست
- شماره ٤٩: روضه خلد برين خلوت درويشان است
- شماره ٥٠: به دام زلف تو دل مبتلاي خويشتن است
- شماره ٥١: لعل سيراب به خون تشنه لب يار من است
- شماره ٥٢: روزگاريست که سوداي بتان دين من است
- شماره ٥٣: منم که گوشه ميخانه خانقاه من است
- شماره ٥٤: ز گريه مردم چشمم نشسته در خون است
- شماره ٥٥: خم زلف تو دام کفر و دين است
- شماره ٥٦: دل سراپرده محبت اوست
- شماره ٥٧: آن سيه چرده که شيريني عالم با اوست
- شماره ٥٨: سر ارادت ما و آستان حضرت دوست
- شماره ٥٩: دارم اميد عاطفتي از جانب دوست
- شماره ٦٠: آن پيک نامور که رسيد از ديار دوست
- شماره ٦١: صبا اگر گذري افتدت به کشور دوست
- شماره ٦٢: مرحبا اي پيک مشتاقان بده پيغام دوست
- شماره ٦٣: روي تو کس نديد و هزارت رقيب هست
- شماره ٦٤: اگر چه عرض هنر پيش يار بي ادبيست
- شماره ٦٥: خوشتر ز عيش و صحبت و باغ و بهار چيست
- شماره ٦٦: بنال بلبل اگر با منت سر ياريست
- شماره ٦٧: يا رب اين شمع دل افروز ز کاشانه کيست
- شماره ٦٨: ماهم اين هفته برون رفت و به چشمم ساليست
- شماره ٦٩: کس نيست که افتاده آن زلف دوتا نيست
- شماره ٧٠: مردم ديده ما جز به رخت ناظر نيست
- شماره ٧١: زاهد ظاهرپرست از حال ما آگاه نيست
- شماره ٧٢: راهيست راه عشق که هيچش کناره نيست
- شماره ٧٣: روشن از پرتو رويت نظري نيست که نيست
- شماره ٧٤: حاصل کارگه کون و مکان اين همه نيست
- شماره ٧٥: خواب آن نرگس فتان تو بي چيزي نيست
- شماره ٧٦: جز آستان توام در جهان پناهي نيست
- شماره ٧٧: بلبلي برگ گلي خوش رنگ در منقار داشت
- شماره ٧٨: ديدي که يار جز سر جور و ستم نداشت
- شماره ٧٩: کنون که مي دمد از بوستان نسيم بهشت
- شماره ٨٠: عيب رندان مکن اي زاهد پاکيزه سرشت
- شماره ٨١: صبحدم مرغ چمن با گل نوخاسته گفت
- شماره ٨٢: آن ترک پري چهره که دوش از بر ما رفت
- شماره ٨٣: گر ز دست زلف مشکينت خطايي رفت رفت
- شماره ٨٤: ساقي بيار باده که ماه صيام رفت
- شماره ٨٥: شربتي از لب لعلش نچشيديم و برفت
- شماره ٨٦: ساقي بيا که يار ز رخ پرده برگرفت
- شماره ٨٧: حسنت به اتفاق ملاحت جهان گرفت
- شماره ٨٨: شنيده ام سخني خوش که پير کنعان گفت
- شماره ٨٩: يا رب سببي ساز که يارم به سلامت
- شماره ٩٠: اي هدهد صبا به سبا مي فرستمت
- شماره ٩١: اي غايب از نظر به خدا مي سپارمت
- شماره ٩٢: مير من خوش مي روي کاندر سر و پا ميرمت
- شماره ٩٣: چه لطف بود که ناگاه رشحه قلمت
- شماره ٩٤: زان يار دلنوازم شکريست با شکايت
- شماره ٩٥: مدامم مست مي دارد نسيم جعد گيسويت
- شماره ٩٦: درد ما را نيست درمان الغياث
- شماره ٩٧: تويي که بر سر خوبان کشوري چون تاج
- شماره ٩٨: اگر به مذهب تو خون عاشق است مباح
- شماره ٩٩: دل من در هواي روي فرخ
- شماره ١٠٠: دي پير مي فروش که ذکرش به خير باد
- شماره ١٠١: شراب و عيش نهان چيست کار بي بنياد
- شماره ١٠٢: دوش آگهي ز يار سفرکرده داد باد
- شماره ١٠٣: روز وصل دوستداران ياد باد
- شماره ١٠٤: جمالت آفتاب هر نظر باد
- شماره ١٠٥: صوفي ار باده به اندازه خورد نوشش باد
- شماره ١٠٦: تنت به ناز طبيبان نيازمند مباد
- شماره ١٠٧: حسن تو هميشه در فزون باد
- شماره ١٠٨: خسروا گوي فلک در خم چوگان تو باد
- شماره ١٠٩: دير است که دلدار پيامي نفرستاد
- شماره ١١٠: پيرانه سرم عشق جواني به سر افتاد
- شماره ١١١: عکس روي تو چو در آينه جام افتاد
- شماره ١١٢: آن که رخسار تو را رنگ گل و نسرين داد
- شماره ١١٣: بنفشه دوش به گل گفت و خوش نشاني داد
- شماره ١١٤: هماي اوج سعادت به دام ما افتد
- شماره ١١٥: درخت دوستي بنشان که کام دل به بار آرد
- شماره ١١٦: کسي که حسن و خط دوست در نظر دارد
- شماره ١١٧: دل ما به دور رويت ز چمن فراغ دارد
- شماره ١١٨: آن کس که به دست جام دارد
- شماره ١١٩: دلي که غيب نماي است و جام جم دارد
- شماره ١٢٠: بتي دارم که گرد گل ز سنبل سايه بان دارد
- شماره ١٢١: هر آن کو خاطر مجموع و يار نازنين دارد
- شماره ١٢٢: هر آن که جانب اهل خدا نگه دارد
- شماره ١٢٣: مطرب عشق عجب ساز و نوايي دارد
- شماره ١٢٤: آن که از سنبل او غاليه تابي دارد
- شماره ١٢٥: شاهد آن نيست که مويي و مياني دارد
- شماره ١٢٦: جان بي جمال جانان ميل جهان ندارد
- شماره ١٢٧: روشني طلعت تو ماه ندارد
- شماره ١٢٨: نيست در شهر نگاري که دل ما ببرد
- شماره ١٢٩: اگر نه باده غم دل ز ياد ما ببرد
- شماره ١٣٠: سحر بلبل حکايت با صبا کرد
- شماره ١٣١: بيا که ترک فلک خوان روزه غارت کرد
- شماره ١٣٢: به آب روشن مي عارفي طهارت کرد
- شماره ١٣٣: صوفي نهاد دام و سر حقه باز کرد
- شماره ١٣٤: بلبلي خون دلي خورد و گلي حاصل کرد
- شماره ١٣٥: چو باد عزم سر کوي يار خواهم کرد
- شماره ١٣٦: دست در حلقه آن زلف دوتا نتوان کرد
- شماره ١٣٧: دل از من برد و روي از من نهان کرد
- شماره ١٣٨: ياد باد آن که ز ما وقت سفر ياد نکرد
- شماره ١٣٩: رو بر رهش نهادم و بر من گذر نکرد
- شماره ١٤٠: دلبر برفت و دلشدگان را خبر نکرد
- شماره ١٤١: ديدي اي دل که غم عشق دگربار چه کرد
- شماره ١٤٢: دوستان دختر رز توبه ز مستوري کرد
- شماره ١٤٣: سال ها دل طلب جام جم از ما مي کرد
- شماره ١٤٤: به سر جام جم آن گه نظر تواني کرد
- شماره ١٤٥: چه مستيست ندانم که رو به ما آورد
- شماره ١٤٦: صبا وقت سحر بويي ز زلف يار مي آورد
- شماره ١٤٧: نسيم باد صبا دوشم آگهي آورد
- شماره ١٤٨: يارم چو قدح به دست گيرد
- شماره ١٤٩: دلم جز مهر مه رويان طريقي بر نمي گيرد
- شماره ١٥٠: ساقي ار باده از اين دست به جام اندازد
- شماره ١٥١: دمي با غم به سر بردن جهان يک سر نمي ارزد
- شماره ١٥٢: در ازل پرتو حسنت ز تجلي دم زد
- شماره ١٥٣: سحر چون خسرو خاور علم بر کوهساران زد
- شماره ١٥٤: راهي بزن که آهي بر ساز آن توان زد
- شماره ١٥٥: اگر روم ز پي اش فتنه ها برانگيزد
- شماره ١٥٦: به حسن و خلق و وفا کس به يار ما نرسد
- شماره ١٥٧: هر که را با خط سبزت سر سودا باشد
- شماره ١٥٨: من و انکار شراب اين چه حکايت باشد
- شماره ١٥٩: نقد صوفي نه همه صافي بي غش باشد
- شماره ١٦٠: خوش است خلوت اگر يار يار من باشد
- شماره ١٦١: کي شعر تر انگيزد خاطر که حزين باشد
- شماره ١٦٢: خوش آمد گل وز آن خوشتر نباشد
- شماره ١٦٣: گل بي رخ يار خوش نباشد
- شماره ١٦٤: نفس باد صبا مشک فشان خواهد شد
- شماره ١٦٥: مرا مهر سيه چشمان ز سر بيرون نخواهد شد
- شماره ١٦٦: روز هجران و شب فرقت يار آخر شد
- شماره ١٦٧: ستاره اي بدرخشيد و ماه مجلس شد
- شماره ١٦٨: گداخت جان که شود کار دل تمام و نشد
- شماره ١٦٩: ياري اندر کس نمي بينيم ياران را چه شد
- شماره ١٧٠: زاهد خلوت نشين دوش به ميخانه شد
- شماره ١٧١: دوش از جناب آصف پيک بشارت آمد
- شماره ١٧٢: عشق تو نهال حيرت آمد
- شماره ١٧٣: در نمازم خم ابروي تو با ياد آمد
- شماره ١٧٤: مژده اي دل که دگر باد صبا بازآمد
- شماره ١٧٥: صبا به تهنيت پير مي فروش آمد
- شماره ١٧٦: سحرم دولت بيدار به بالين آمد
- شماره ١٧٧: نه هر که چهره برافروخت دلبري داند
- شماره ١٧٨: هر که شد محرم دل در حرم يار بماند
- شماره ١٧٩: رسيد مژده که ايام غم نخواهد ماند
- شماره ١٨٠: اي پسته تو خنده زده بر حديث قند
- شماره ١٨١: بعد از اين دست من و دامن آن سرو بلند
- شماره ١٨٢: حسب حالي ننوشتي و شد ايامي چند
- شماره ١٨٣: دوش وقت سحر از غصه نجاتم دادند
- شماره ١٨٤: دوش ديدم که ملايک در ميخانه زدند
- شماره ١٨٥: نقدها را بود آيا که عياري گيرند
- شماره ١٨٦: گر مي فروش حاجت رندان روا کند
- شماره ١٨٧: دلا بسوز که سوز تو کارها بکند
- شماره ١٨٨: مرا به رندي و عشق آن فضول عيب کند
- شماره ١٨٩: طاير دولت اگر باز گذاري بکند
- شماره ١٩٠: کلک مشکين تو روزي که ز ما ياد کند
- شماره ١٩١: آن کيست کز روي کرم با ما وفاداري کند
- شماره ١٩٢: سرو چمان من چرا ميل چمن نمي کند
- شماره ١٩٣: در نظربازي ما بي خبران حيرانند
- شماره ١٩٤: سمن بويان غبار غم چو بنشينند بنشانند
- شماره ١٩٥: غلام نرگس مست تو تاجدارانند
- شماره ١٩٦: آنان که خاک را به نظر کيميا کنند
- شماره ١٩٧: شاهدان گر دلبري زين سان کنند
- شماره ١٩٨: گفتم کي ام دهان و لبت کامران کنند
- شماره ١٩٩: واعظان کاين جلوه در محراب و منبر مي کنند
- شماره ٢٠٠: داني که چنگ و عود چه تقرير مي کنند
- شماره ٢٠١: شراب بي غش و ساقي خوش دو دام رهند
- شماره ٢٠٢: بود آيا که در ميکده ها بگشايند
- شماره ٢٠٣: سال ها دفتر ما در گرو صهبا بود
- شماره ٢٠٤: ياد باد آن که نهانت نظري با ما بود
- شماره ٢٠٥: تا ز ميخانه و مي نام و نشان خواهد بود
- شماره ٢٠٦: پيش از اينت بيش از اين انديشه عشاق بود
- شماره ٢٠٧: ياد باد آن که سر کوي توام منزل بود
- شماره ٢٠٨: خستگان را چو طلب باشد و قوت نبود
- شماره ٢٠٩: قتل اين خسته به شمشير تو تقدير نبود
- شماره ٢١٠: دوش در حلقه ما قصه گيسوي تو بود
- شماره ٢١١: دوش مي آمد و رخساره برافروخته بود
- شماره ٢١٢: يک دو جامم دي سحرگه اتفاق افتاده بود
- شماره ٢١٣: گوهر مخزن اسرار همان است که بود
- شماره ٢١٤: ديدم به خواب خوش که به دستم پياله بود
- شماره ٢١٥: به کوي ميکده يا رب سحر چه مشغله بود
- شماره ٢١٦: آن يار کز او خانه ما جاي پري بود
- شماره ٢١٧: مسلمانان مرا وقتي دلي بود
- شماره ٢١٨: در ازل هر کو به فيض دولت ارزاني بود
- شماره ٢١٩: کنون که در چمن آمد گل از عدم به وجود
- شماره ٢٢٠: از ديده خون دل همه بر روي ما رود
- شماره ٢٢١: چو دست بر سر زلفش زنم به تاب رود
- شماره ٢٢٢: از سر کوي تو هر کو به ملالت برود
- شماره ٢٢٣: هرگزم نقش تو از لوح دل و جان نرود
- شماره ٢٢٤: خوشا دلي که مدام از پي نظر نرود
- شماره ٢٢٥: ساقي حديث سرو و گل و لاله مي رود
- شماره ٢٢٦: ترسم که اشک در غم ما پرده در شود
- شماره ٢٢٧: گر چه بر واعظ شهر اين سخن آسان نشود
- شماره ٢٢٨: گر من از باغ تو يک ميوه بچينم چه شود
- شماره ٢٢٩: بخت از دهان دوست نشانم نمي دهد
- شماره ٢٣٠: اگر به باده مشکين دلم کشد شايد
- شماره ٢٣١: گفتم غم تو دارم گفتا غمت سر آيد
- شماره ٢٣٢: بر سر آنم که گر ز دست برآيد
- شماره ٢٣٣: دست از طلب ندارم تا کام من برآيد
- شماره ٢٣٤: چو آفتاب مي از مشرق پياله برآيد
- شماره ٢٣٥: زهي خجسته زماني که يار بازآيد
- شماره ٢٣٦: اگر آن طاير قدسي ز درم بازآيد
- شماره ٢٣٧: نفس برآمد و کام از تو بر نمي آيد
- شماره ٢٣٨: جهان بر ابروي عيد از هلال وسمه کشيد
- شماره ٢٣٩: رسيد مژده که آمد بهار و سبزه دميد
- شماره ٢٤٠: ابر آذاري برآمد باد نوروزي وزيد
- شماره ٢٤١: معاشران ز حريف شبانه ياد آريد
- شماره ٢٤٢: بيا که رايت منصور پادشاه رسيد
- شماره ٢٤٣: بوي خوش تو هر که ز باد صبا شنيد
- شماره ٢٤٤: معاشران گره از زلف يار باز کنيد
- شماره ٢٤٥: الا اي طوطي گوياي اسرار
- شماره ٢٤٦: عيد است و آخر گل و ياران در انتظار
- شماره ٢٤٧: صبا ز منزل جانان گذر دريغ مدار
- شماره ٢٤٨: اي صبا نکهتي از کوي فلاني به من آر
- شماره ٢٤٩: اي صبا نکهتي از خاک ره يار بيار
- شماره ٢٥٠: روي بنماي و وجود خودم از ياد ببر
- شماره ٢٥١: شب وصل است و طي شد نامه هجر
- شماره ٢٥٢: گر بود عمر به ميخانه رسم بار دگر
- شماره ٢٥٣: اي خرم از فروغ رخت لاله زار عمر
- شماره ٢٥٤: ديگر ز شاخ سرو سهي بلبل صبور
- شماره ٢٥٥: يوسف گمگشته بازآيد به کنعان غم مخور
- شماره ٢٥٦: نصيحتي کنمت بشنو و بهانه مگير
- شماره ٢٥٧: روي بنما و مرا گو که ز جان دل برگير
- شماره ٢٥٨: هزار شکر که ديدم به کام خويشت باز
- شماره ٢٥٩: منم که ديده به ديدار دوست کردم باز
- شماره ٢٦٠: اي سرو ناز حسن که خوش مي روي به ناز
- شماره ٢٦١: درآ که در دل خسته توان درآيد باز
- شماره ٢٦٢: حال خونين دلان که گويد باز
- شماره ٢٦٣: بيا و کشتي ما در شط شراب انداز
- شماره ٢٦٤: خيز و در کاسه زر آب طربناک انداز
- شماره ٢٦٥: برنيامد از تمناي لبت کامم هنوز
- شماره ٢٦٦: دلم رميده لولي وشيست شورانگيز
- شماره ٢٦٧: اي صبا گر بگذري بر ساحل رود ارس
- شماره ٢٦٨: گلعذاري ز گلستان جهان ما را بس
- شماره ٢٦٩: دلا رفيق سفر بخت نيکخواهت بس
- شماره ٢٧٠: درد عشقي کشيده ام که مپرس
- شماره ٢٧١: دارم از زلف سياهش گله چندان که مپرس
- شماره ٢٧٢: بازآي و دل تنگ مرا مونس جان باش
- شماره ٢٧٣: اگر رفيق شفيقي درست پيمان باش
- شماره ٢٧٤: به دور لاله قدح گير و بي ريا مي باش
- شماره ٢٧٥: صوفي گلي بچين و مرقع به خار بخش
- شماره ٢٧٦: باغبان گر پنج روزي صحبت گل بايدش
- شماره ٢٧٧: فکر بلبل همه آن است که گل شد يارش
- شماره ٢٧٨: شراب تلخ مي خواهم که مردافکن بود زورش
- شماره ٢٧٩: خوشا شيراز و وضع بي مثالش
- شماره ٢٨٠: چو برشکست صبا زلف عنبرافشانش
- شماره ٢٨١: يا رب اين نوگل خندان که سپردي به منش
- شماره ٢٨٢: ببرد از من قرار و طاقت و هوش
- شماره ٢٨٣: سحر ز هاتف غيبم رسيد مژده به گوش
- شماره ٢٨٤: هاتفي از گوشه ميخانه دوش
- شماره ٢٨٥: در عهد پادشاه خطابخش جرم پوش
- شماره ٢٨٦: دوش با من گفت پنهان کارداني تيزهوش
- شماره ٢٨٧: اي همه شکل تو مطبوع و همه جاي تو خوش
- شماره ٢٨٨: کنار آب و پاي بيد و طبع شعر و ياري خوش
- شماره ٢٨٩: مجمع خوبي و لطف است عذار چو مهش
- شماره ٢٩٠: دلم رميده شد و غافلم من درويش
- شماره ٢٩١: ما آزموده ايم در اين شهر بخت خويش
- شماره ٢٩٢: قسم به حشمت و جاه و جلال شاه شجاع
- شماره ٢٩٣: بامدادان که ز خلوتگه کاخ ابداع
- شماره ٢٩٤: در وفاي عشق تو مشهور خوبانم چو شمع
- شماره ٢٩٥: سحر به بوي گلستان دمي شدم در باغ
- شماره ٢٩٦: طالع اگر مدد دهد دامنش آورم به کف
- شماره ٢٩٧: زبان خامه ندارد سر بيان فراق
- شماره ٢٩٨: مقام امن و مي بي غش و رفيق شفيق
- شماره ٢٩٩: اگر شراب خوري جرعه اي فشان بر خاک
- شماره ٣٠٠: هزار دشمنم ار مي کنند قصد هلاک
- شماره ٣٠١: اي دل ريش مرا با لب تو حق نمک
- شماره ٣٠٢: خوش خبر باشي اي نسيم شمال
- شماره ٣٠٣: شممت روح وداد و شمت برق وصال
- شماره ٣٠٤: داراي جهان نصرت دين خسرو کامل
- شماره ٣٠٥: به وقت گل شدم از توبه شراب خجل
- شماره ٣٠٦: اگر به کوي تو باشد مرا مجال وصول
- شماره ٣٠٧: هر نکته اي که گفتم در وصف آن شمايل
- شماره ٣٠٨: اي رخت چون خلد و لعلت سلسبيل
- شماره ٣٠٩: عشقبازي و جواني و شراب لعل فام
- شماره ٣١٠: مرحبا طاير فرخ پي فرخنده پيام
- شماره ٣١١: عاشق روي جواني خوش نوخاسته ام
- شماره ٣١٢: بشري اذ السلامه حلت بذي سلم
- شماره ٣١٣: بازآي ساقيا که هواخواه خدمتم
- شماره ٣١٤: دوش بيماري چشم تو ببرد از دستم
- شماره ٣١٥: به غير از آن که بشد دين و دانش از دستم
- شماره ٣١٦: زلف بر باد مده تا ندهي بر بادم
- شماره ٣١٧: فاش مي گويم و از گفته خود دلشادم
- شماره ٣١٨: مرا مي بيني و هر دم زيادت مي کني دردم
- شماره ٣١٩: سال ها پيروي مذهب رندان کردم
- شماره ٣٢٠: ديشب به سيل اشک ره خواب مي زدم
- شماره ٣٢١: هر چند پير و خسته دل و ناتوان شدم
- شماره ٣٢٢: خيال نقش تو در کارگاه ديده کشيدم
- شماره ٣٢٣: ز دست کوته خود زير بارم
- شماره ٣٢٤: گر چه افتاد ز زلفش گرهي در کارم
- شماره ٣٢٥: گر دست دهد خاک کف پاي نگارم
- شماره ٣٢٦: در نهانخانه عشرت صنمي خوش دارم
- شماره ٣٢٧: مرا عهديست با جانان که تا جان در بدن دارم
- شماره ٣٢٨: من که باشم که بر آن خاطر عاطر گذرم
- شماره ٣٢٩: جوزا سحر نهاد حمايل برابرم
- شماره ٣٣٠: تو همچو صبحي و من شمع خلوت سحرم
- شماره ٣٣١: به تيغم گر کشد دستش نگيرم
- شماره ٣٣٢: مزن بر دل ز نوک غمزه تيرم
- شماره ٣٣٣: نماز شام غريبان چو گريه آغازم
- شماره ٣٣٤: گر دست رسد در سر زلفين تو بازم
- شماره ٣٣٥: در خرابات مغان گر گذر افتد بازم
- شماره ٣٣٦: مژده وصل تو کو کز سر جان برخيزم
- شماره ٣٣٧: چرا نه در پي عزم ديار خود باشم
- شماره ٣٣٨: من دوستدار روي خوش و موي دلکشم
- شماره ٣٣٩: خيال روي تو چون بگذرد به گلشن چشم
- شماره ٣٤٠: من که از آتش دل چون خم مي در جوشم
- شماره ٣٤١: گر من از سرزنش مدعيان انديشم
- شماره ٣٤٢: حجاب چهره جان مي شود غبار تنم
- شماره ٣٤٣: چل سال بيش رفت که من لاف مي زنم
- شماره ٣٤٤: عمريست تا من در طلب هر روز گامي مي زنم
- شماره ٣٤٥: بي تو اي سرو روان با گل و گلشن چه کنم
- شماره ٣٤٦: من نه آن رندم که ترک شاهد و ساغر کنم
- شماره ٣٤٧: صنما با غم عشق تو چه تدبير کنم
- شماره ٣٤٨: ديده دريا کنم و صبر به صحرا فکنم
- شماره ٣٤٩: دوش سوداي رخش گفتم ز سر بيرون کنم
- شماره ٣٥٠: به عزم توبه سحر گفتم استخاره کنم
- شماره ٣٥١: حاشا که من به موسم گل ترک مي کنم
- شماره ٣٥٢: روزگاري شد که در ميخانه خدمت مي کنم
- شماره ٣٥٣: من ترک عشق شاهد و ساغر نمي کنم
- شماره ٣٥٤: به مژگان سيه کردي هزاران رخنه در دينم
- شماره ٣٥٥: حاليا مصلحت وقت در آن مي بينم
- شماره ٣٥٦: گرم از دست برخيزد که با دلدار بنشينم
- شماره ٣٥٧: در خرابات مغان نور خدا مي بينم
- شماره ٣٥٨: غم زمانه که هيچش کران نمي بينم
- شماره ٣٥٩: خرم آن روز کز اين منزل ويران بروم
- شماره ٣٦٠: گر از اين منزل ويران به سوي خانه روم
- شماره ٣٦١: آن که پامال جفا کرد چو خاک راهم
- شماره ٣٦٢: ديدار شد ميسر و بوس و کنار هم
- شماره ٣٦٣: دردم از يار است و درمان نيز هم
- شماره ٣٦٤: ما بي غمان مست دل از دست داده ايم
- شماره ٣٦٥: عمريست تا به راه غمت رو نهاده ايم
- شماره ٣٦٦: ما بدين در نه پي حشمت و جاه آمده ايم
- شماره ٣٦٧: فتوي پير مغان دارم و قوليست قديم
- شماره ٣٦٨: خيز تا از در ميخانه گشادي طلبيم
- شماره ٣٦٩: ما ز ياران چشم ياري داشتيم
- شماره ٣٧٠: صلاح از ما چه مي جويي که مستان را صلا گفتيم
- شماره ٣٧١: ما درس سحر در ره ميخانه نهاديم
- شماره ٣٧٢: بگذار تا ز شارع ميخانه بگذريم
- شماره ٣٧٣: خيز تا خرقه صوفي به خرابات بريم
- شماره ٣٧٤: بيا تا گل برافشانيم و مي در ساغر اندازيم
- شماره ٣٧٥: صوفي بيا که خرقه سالوس برکشيم
- شماره ٣٧٦: دوستان وقت گل آن به که به عشرت کوشيم
- شماره ٣٧٧: ما شبي دست برآريم و دعايي بکنيم
- شماره ٣٧٨: ما نگوييم بد و ميل به ناحق نکنيم
- شماره ٣٧٩: سرم خوش است و به بانگ بلند مي گويم
- شماره ٣٨٠: بارها گفته ام و بار دگر مي گويم
- شماره ٣٨١: گر چه ما بندگان پادشهيم
- شماره ٣٨٢: فاتحه اي چو آمدي بر سر خسته اي بخوان
- شماره ٣٨٣: چندان که گفتم غم با طبيبان
- شماره ٣٨٤: مي سوزم از فراقت روي از جفا بگردان
- شماره ٣٨٥: يا رب آن آهوي مشکين به ختن بازرسان
- شماره ٣٨٦: خدا را کم نشين با خرقه پوشان
- شماره ٣٨٧: شاه شمشادقدان خسرو شيرين دهنان
- شماره ٣٨٨: بهار و گل طرب انگيز گشت و توبه شکن
- شماره ٣٨٩: چو گل هر دم به بويت جامه در تن
- شماره ٣٩٠: افسر سلطان گل پيدا شد از طرف چمن
- شماره ٣٩١: خوشتر از فکر مي و جام چه خواهد بودن
- شماره ٣٩٢: داني که چيست دولت ديدار يار ديدن
- شماره ٣٩٣: منم که شهره شهرم به عشق ورزيدن
- شماره ٣٩٤: اي روي ماه منظر تو نوبهار حسن
- شماره ٣٩٥: گلبرگ را ز سنبل مشکين نقاب کن
- شماره ٣٩٦: صبح است ساقيا قدحي پرشراب کن
- شماره ٣٩٧: ز در درآ و شبستان ما منور کن
- شماره ٣٩٨: اي نور چشم من سخني هست گوش کن
- شماره ٣٩٩: کرشمه اي کن و بازار ساحري بشکن
- شماره ٤٠٠: بالابلند عشوه گر نقش باز من
- شماره ٤٠١: چون شوم خاک رهش دامن بيفشاند ز من
- شماره ٤٠٢: نکته اي دلکش بگويم خال آن مه رو ببين
- شماره ٤٠٣: شراب لعل کش و روي مه جبينان بين
- شماره ٤٠٤: مي فکن بر صف رندان نظري بهتر از اين
- شماره ٤٠٥: به جان پير خرابات و حق صحبت او
- شماره ٤٠٦: گفتا برون شدي به تماشاي ماه نو
- شماره ٤٠٧: مزرع سبز فلک ديدم و داس مه نو
- شماره ٤٠٨: اي آفتاب آينه دار جمال تو
- شماره ٤٠٩: اي خونبهاي نافه چين خاک راه تو
- شماره ٤١٠: اي قباي پادشاهي راست بر بالاي تو
- شماره ٤١١: تاب بنفشه مي دهد طره مشک ساي تو
- شماره ٤١٢: مرا چشميست خون افشان ز دست آن کمان ابرو
- شماره ٤١٣: خط عذار يار که بگرفت ماه از او
- شماره ٤١٤: گلبن عيش مي دمد ساقي گلعذار کو
- شماره ٤١٥: اي پيک راستان خبر يار ما بگو
- شماره ٤١٦: خنک نسيم معنبر شمامه اي دلخواه
- شماره ٤١٧: عيشم مدام است از لعل دلخواه
- شماره ٤١٨: گر تيغ بارد در کوي آن ماه
- شماره ٤١٩: وصال او ز عمر جاودان به
- شماره ٤٢٠: ناگهان پرده برانداخته اي يعني چه
- شماره ٤٢١: در سراي مغان رفته بود و آب زده
- شماره ٤٢٢: اي که با سلسله زلف دراز آمده اي
- شماره ٤٢٣: دوش رفتم به در ميکده خواب آلوده
- شماره ٤٢٤: از من جدا مشو که توام نور ديده اي
- شماره ٤٢٥: دامن کشان همي شد در شرب زرکشيده
- شماره ٤٢٦: از خون دل نوشتم نزديک دوست نامه
- شماره ٤٢٧: چراغ روي تو را شمع گشت پروانه
- شماره ٤٢٨: سحرگاهان که مخمور شبانه
- شماره ٤٢٩: ساقي بيا که شد قدح لاله پر ز مي
- شماره ٤٣٠: به صوت بلبل و قمري اگر ننوشي مي
- شماره ٤٣١: لبش مي بوسم و در مي کشم مي
- شماره ٤٣٢: مخمور جام عشقم ساقي بده شرابي
- شماره ٤٣٣: اي که بر ماه از خط مشکين نقاب انداختي
- شماره ٤٣٤: اي دل مباش يک دم خالي ز عشق و مستي
- شماره ٤٣٥: با مدعي مگوييد اسرار عشق و مستي
- شماره ٤٣٦: آن غاليه خط گر سوي ما نامه نوشتي
- شماره ٤٣٧: اي قصه بهشت ز کويت حکايتي
- شماره ٤٣٨: سبت سلمي بصدغيها فؤادي
- شماره ٤٣٩: ديدم به خواب دوش که ماهي برآمدي
- شماره ٤٤٠: سحر با باد مي گفتم حديث آرزومندي
- شماره ٤٤١: چه بودي ار دل آن ماه مهربان بودي
- شماره ٤٤٢: به جان او که گرم دسترس به جان بودي
- شماره ٤٤٣: چو سرو اگر بخرامي دمي به گلزاري
- شماره ٤٤٤: شهريست پرظريفان و از هر طرف نگاري
- شماره ٤٤٥: تو را که هر چه مراد است در جهان داري
- شماره ٤٤٦: صبا تو نکهت آن زلف مشک بو داري
- شماره ٤٤٧: بيا با ما مورز اين کينه داري
- شماره ٤٤٨: اي که در کوي خرابات مقامي داري
- شماره ٤٤٩: اي که مهجوري عشاق روا مي داري
- شماره ٤٥٠: روزگاريست که ما را نگران مي داري
- شماره ٤٥١: خوش کرد ياوري فلکت روز داوري
- شماره ٤٥٢: طفيل هستي عشقند آدمي و پري
- شماره ٤٥٣: اي که دايم به خويش مغروري
- شماره ٤٥٤: ز کوي يار مي آيد نسيم باد نوروزي
- شماره ٤٥٥: عمر بگذشت به بي حاصلي و بوالهوسي
- شماره ٤٥٦: نوبهار است در آن کوش که خوشدل باشي
- شماره ٤٥٧: هزار جهد بکردم که يار من باشي
- شماره ٤٥٨: اي دل آن دم که خراب از مي گلگون باشي
- شماره ٤٥٩: زين خوش رقم که بر گل رخسار مي کشي
- شماره ٤٦٠: سليمي منذ حلت بالعراق
- شماره ٤٦١: کتبت قصه شوقي و مدمعي باکي
- شماره ٤٦٢: يا مبسما يحاکي درجا من اللالي
- شماره ٤٦٣: سلام الله ما کر الليالي
- شماره ٤٦٤: بگرفت کار حسنت چون عشق من کمالي
- شماره ٤٦٥: رفتم به باغ صبحدمي تا چنم گلي
- شماره ٤٦٦: اين خرقه که من دارم در رهن شراب اولي
- شماره ٤٦٧: زان مي عشق کز او پخته شود هر خامي
- شماره ٤٦٨: که برد به نزد شاهان ز من گدا پيامي
- شماره ٤٦٩: انت روائح رند الحمي و زاد غرامي
- شماره ٤٧٠: سينه مالامال درد است اي دريغا مرهمي
- شماره ٤٧١: ز دلبرم که رساند نوازش قلمي
- شماره ٤٧٢: احمد الله علي معدله السلطان
- شماره ٤٧٣: وقت را غنيمت دان آن قدر که بتواني
- شماره ٤٧٤: هواخواه توام جانا و مي دانم که مي داني
- شماره ٤٧٥: گفتند خلايق که تويي يوسف ثاني
- شماره ٤٧٦: نسيم صبح سعادت بدان نشان که تو داني
- شماره ٤٧٧: دو يار زيرک و از باده کهن دومني
- شماره ٤٧٨: نوش کن جام شراب يک مني
- شماره ٤٧٩: صبح است و ژاله مي چکد از ابر بهمني
- شماره ٤٨٠: اي که در کشتن ما هيچ مدارا نکني
- شماره ٤٨١: بشنو اين نکته که خود را ز غم آزاده کني
- شماره ٤٨٢: اي دل به کوي عشق گذاري نمي کني
- شماره ٤٨٣: سحرگه ره روي در سرزميني
- شماره ٤٨٤: تو مگر بر لب آبي به هوس بنشيني
- شماره ٤٨٥: ساقيا سايه ابر است و بهار و لب جوي
- شماره ٤٨٦: بلبل ز شاخ سرو به گلبانگ پهلوي
- شماره ٤٨٧: اي بي خبر بکوش که صاحب خبر شوي
- شماره ٤٨٨: سحرم هاتف ميخانه به دولتخواهي
- شماره ٤٨٩: اي در رخ تو پيدا انوار پادشاهي
- شماره ٤٩٠: در همه دير مغان نيست چو من شيدايي
- شماره ٤٩١: به چشم کرده ام ابروي ماه سيمايي
- شماره ٤٩٢: سلامي چو بوي خوش آشنايي
- شماره ٤٩٣: اي پادشه خوبان داد از غم تنهايي
- شماره ٤٩٤: اي دل گر از آن چاه زنخدان به درآيي
- شماره ٤٩٥: مي خواه و گل افشان کن از دهر چه مي جويي