باب اول در عدل و تدبير و راي
- سر آغاز
- حکايت در تدبير و تأخير در سياست
- گفتار اندر بخشايش بر ضعيفان
- در معني شفقت بر حال رعيت
- حکايت در شناختن دوست و دشمن را
- گفتار اندر نظر در حق رعيت مظلوم
- هم در اين معني
- حکايت در معني شفقت
- حکايت اتابک تکله
- حکايت ملک روم با دانشمند
- حکايت مرزبان ستمگار با زاهد
- گفتار اندر نگه داشتن خاطر درويشان
- حکايت در معني رحمت با ناتوانان در حال توانايي
- حکايت
- اندر معني عدل و ظلم و ثمره آن
- حکايت برادران ظالم و عادل و عاقبت ايشان
- صفت جمعيت اوقات درويشان راضي
- حکايت عابد و استخوان پوسيده
- گفتار اندر نکوکاري و بد کاري و عاقبت آنها
- حکايت شحنه مردم آزار
- حکايت حجاج يوسف
- در نواخت رعيت و رحمت بر افتادگان
- حکايت در اين معني
- گفتار اندر بي وفائي دنيا
- در تغير روزگار و انتقال مملکت
- حکايت قزل ارسلان با دانشمند
- حکايت
- حکايت پادشاه غور با روستايي
- حکايت مأمون با کنيزک
- حکايت درويش صادق و پادشاه بيدادگر
- حکايت زورآزماي تنگدست
- حکايت در معني خاموشي از نصيحت کسي که پند نپذيرد
- گفتار اندر راي و تدبير ملک و لشکر کشي
- گفتار اندر نواخت لشکريان در حالت امن
- گفتار اندر تقويت مردان کار آزموده
- گفتار اندر دلداري هنرمندان
- گفتار اندر حذر کردن از دشمنان
- گفتار اندر دفع دشمن به راي و تدبير
- گفتار اندر ملاطفت با دشمن از روي عاقبت انديشي
- گفتار اندر حذر از دشمني که در طاعت آيد
- گفتار اندر پوشيدن راز خويش