شماره ٤١٩: نفسي که غمزه او بصف بلا نشسته
نفسي که غمزه او بصف بلا نشسته
بهواي دل مسيحا بره فنا نشسته
چو رسي بتربت مامفشان بناز دامن
که غبار درد و محنت بمزار ما نشسته
شود آشکار فردا که براه وعده او
زغم بهشت و دوزخ دو جهان جدا نشسته
زره وفا در اين کو که گذشته دامن افشان
که غبار کوچه ما بر توتيا نشسته
زدعا چه کام جويم که ميان تنگدستان
بهزار نا اميدي اثر دعا نشسته
روم از جهان و شادم که براه تا قيامت
ز خيال غمزه او حشم بلا نشسته
تو و بزم عيش عرفي من و کوچه که دروي
سرخونچکان فتاده دل بينوا نشسته