شماره ٤٠٨: ناليده ام ز درد مگر بانگ بلبلم
ناليده ام ز درد مگر بانگ بلبلم
جوشيده ام بحسن مگر شبنم گلم
گر ني قيامتم ز چه لبريز فتنه ام
ورنه ندامتم ز چه عين تاملم
دل موج خيز درد و جبين صافي از گره
درياي اضطرابم و کوه تحملم
اي مدعا بمير که از تکيه رضا
منت فروش دوش و کنار توکلم
عرفي خموشيي بگزنيم که در بهار
گل بيندم بباغ و نداند که بلبلم