شماره ٤٠٤: تنها نه دلق خود بمي ناب شسته ايم
تنها نه دلق خود بمي ناب شسته ايم
ناموس يک قبيله بدين آب شسته ايم
قسمت بلاست ورنه مي آلوده دلق خويش
صدره ز شوق گوشه محراب شسته ايم
ما توبه دشمنيم و قدح دوست دور نيست
کز دل هواي صحبت اصحاب شسته ايم
طاعت بکيتس عالم و جاهل توجه است
ما دست و روي خويشن بآداب شسته ايم
از بس شکفته در دهن تيغ رفته ايم
ترس قيامت از دل قصاب شسته ايم
هم کفر ما بلذت وهم دين ما بذوق
زنار و سبحه در شکر ناب شسته ايم
تاوان دل عطا مکن اي دل شکن که ما
از دفتر معامله اين باب شسته ايم
عرفي به بين که گريه چه طوفان نموده است
کز چشم بخت دوستي خواب شسته ايم