شماره ٣٧٨: از گريه هاي ببهده سرتا بپا ترم
از گريه هاي ببهده سرتا بپا ترم
هر چند بيش گريه کنم بي صفا ترم
با آنکه عمرهاست که بيگانه منست
هر روز با کرشمه او آشنا ترم
رضوان چگونه گوش بدستان من کند
کز بلبلان گلشن او خوشنواترم
خود را چه سان فروشم وکس چون خرد مرا
کز گوهر طبيعت خود بي بهاترم
نتوان دم از قبول بدين مايه زد که من
از صوفيان گوشه نشين بي رياترم
اي کام بخش غمزه اگر بينوا کشي
اول مرا که از دل خود بينوا ترم
بيمهري تو دمبدم افزونترست و من
از مهرباني تو محبت فزا ترم
با شيوه هاي عشق که سرکش کسي نيافت
از نيش غمزه تو بدل آشنا ترم
يکروز غم بشب نرساندم که تا نگفت
صد شکر کامشب از همه شب فتنه زاترم
گر در زمانه يار وفادار ديدمي
معلوم او شدي که ازو باوفاترم
عرفي بتاز بر اثر نور دانشم
کز ماه و آفتاب ترا رهنما ترم