شماره ٣٥٠: بعمرها ننهم پا برون زخانه خويش
بعمرها ننهم پا برون زخانه خويش
نگاهبان خودم من بر آستانه خويش
بهر طريق که بگذشته بي تأسف نيست
بسوز وداغ دي وعشرت شبانه خويش
در آن ديار دلم کرده خو ببدمستي
که محتسب کند از شعله تازيانه خويش
ز مشکلات محبت بيفکنم دامي
که مرغ عقل نسازد به آب ودانه خويش
نهفته سردهم از ديده سيل خون که مباد
غم زمانه برد جدولي بخانه خويش
درين بگوش که آيد دلت بجان عرفي
که مرغ شوق نخواند درآشيانه خويش