شماره ٣٢٣: اي دل ز شوق آن مه نامهربان بسوز
اي دل ز شوق آن مه نامهربان بسوز
تنها بگوشه رو و تا ميتوان بسوز
کردي قبول منصب پروانگي دلا
خود رازدي بر آتش او اين زمان بسوز
اين شعله پيش ازين نتوان درجگر نهفت
تا چند حفظ آه کنم گو جهان بسوز
مستانه آمدي ونشاندي در آتشم
بنشين شکفتگي کن وتا مغز جان بسوز
آسودگي مباد که عادت کني دلا
رويک نگاه وا کش واز صد گمان بسوز
عرفي بسوز داغ گلي بر جگر ولي
تا کس بمرهمت نفربيد نهان بسوز