شماره ٣١١: آنانکه غمت مايه افسانه نسازند
آنانکه غمت مايه افسانه نسازند
با همدمي محرم وبيگانه نسازند
افسانه مريزيد که مستان خرد سوز
با مصلحت مردم فرزانه نسازند
زنار نمودم بهمه صومعه داران
تا دام رهم سبحه صد دانه نسازند
تا حشر سراسيمه بهر کوچه درآيد
گر خاک مرا خشت ضمخانه نسازند
آتش بدو عالم زد ، از ناز ومراغم
گر حسن تو بازيچه وافسانه نسازند
اين ميل که بينم بمي از طبع تو عرفي
ظلم است که از خاک تو ميخانه نسازند