شماره ٣٠٢: کسي که دل بوفاي تو عشوه کيش نهاد
کسي که دل بوفاي تو عشوه کيش نهاد
هزار داغ ندامت بجان خويش نهاد
کسي براه تو ارزد که پا ز ديده کند
که گل بزير قدم ديد وپا بپيش نهاد
شهادتش چو مراد دو کون در قدمست
کسي که پاي طلب در ره تو پيش نهاد
کرشمه دهد اميد عمر جاويدم
که مرگ بهر شگون تير او بکيش نهاد
نه کافرم نه مسلمان مرا که آتش زد
که ننگ سوختن من بدين خويش نهاد
ز مغز عرفي از آن خون خوش نسيم چکد
که دسته گل غم بر دماغ ريش نهاد