شماره ٢٢٧: گشتم اندر دل خوبان همه جويان خودند
گشتم اندر دل خوبان همه جويان خودند
همه دل در شکن زلف پريشان خودند
بس که پيمان شکني در دلشان جا کردست
بسته پيمان بخود وآفت پيمان خودند
گه در انديشه خود گاه در آئينه ما
ديده بر صورت خود دوخته حيران خودند
شيوه ناز ونياز خود وما برده زياد
بلبل باغ خود ونو گل بستان خودند
نه سبک دستي مهمان نه مگس ران ادب
همه حلواي مراد ومگس خوان خودند
لب نوشين بمکند ودل مردم بگزند
نيشتر زار کسان وشکرستان خودند
عالمي گشته ز بيمهري وبا خويش بمهر
همه سرمايه بيدردي ودرمان خودند
کي بايمان کسيشان نظر افتد عرفي
هما آئينه بکف دشمن ايمان خودند