شماره ٢١٨: جان ز شوق لبت شکر خايد
جان ز شوق لبت شکر خايد
دل بدندان غم جگر خايد
ظن سيري مبر که لقمه کام
دير بخت است وديرتر خايد
دل آشفته بخت من تا چند
جاي انگشت نيشتر خايد
آنکه گيرد مزاج پروانه
شعله چون ميوه هاي تر خايد
بس که يابد حلاوت از پرواز
طاير شوق بال وپر خايد
لب شادي مکيد يکچندي
عرفي اکنون لب دگر خايد