شماره ٦٩: گشود برقع وطوفان حسن عالم سوخت
گشود برقع وطوفان حسن عالم سوخت
متاع شادي وغم جمع بود درهم سوخت
که زد بداغ دلم دامن کرشمه که باز
به نيم شعله همه خانمان مرهم سوخت
فروغ حسن که در گلشن بهشت افتاد
که برگ لاله وگل در ميان شبنم سوخت
بالعطش بگشالب که خضر وادي عشق
گلوي تشنه درآب حيات زمزم سوخت
خراب ساقي عشقم که جام وجرعه او
کليم راکف دست ومسيح رادم سوخت
دلم بگوشه نشينان قدس ميلرزد
که حسن اوگل خوبي نچيده عالم سوخت
بلوح مشهد پروانه اين رقم ديدم
که آتشي که مرا سوخت خويش راهم سوخت
خوشم که سوخت دوکون از غمت ازآن خوشتر
که کس بداغ دل عرفي ازغمت کم سوخت