شماره ٢٦: شب تا سحرکنم عجز تابوسم آستانرا
شب تا سحرکنم عجز تابوسم آستانرا
آخر سفارشي کن بيدرد پاسبانرا
کين رابمهر بفروش اي عشق دوست دشمن
زين بهترک فراگير ياران خرده دانرا
تاکي فروشم آخر بي سود گوهر مهر
هرچند گفته باشم من دوستم زيانرا
مرغ بهشت بودم اما درين گلستان
در روز بد نهادم بنياد آشيانرا
پرواي کشتنم نيست اما بموسم گل
آب و هواي گلشن اتش کند عنانرا
بشنو ترانه عشق اي بلبل بلاغت
بيدارسازگوشت درخواب کن زبانرا
عشقم بهشت و افکند درپيش درد محنت
سلطان شکار لاغر بخشد ملازمانرا
عرفي نکرده صيدي دردشت معرفت ليک
بنشانده پربناوک بربسته زه ،کمانرا