شماره ١٧: گرفتم اينکه شب درخواب کردم پاسبانشرا
گرفتم اينکه شب درخواب کردم پاسبانشرا
ادب کي ميگذارد تا به بوسم آستانشرا
صبا ازکوي ليلي گر وزد برتربت مجنون
کند آتش فشان چون شمع مغز استخوانشرا
برآمد جان زتن و آنزلف جويد آنچنان مرغي
که ازدامي شود آزاد و جويد آشيانشرا
زغيرت پيچ و تاب افتاد در رگهاي جان من
همانا دست اميد کسي دارد عنانشرا
زننگ آن قدم هرگز بروي آستان ننهد
که ناگه شب نهان بوسيده باشم آستانشرا
دلم گم گشت و غمهاي جهان عرفي طلبگارش
بدنبال غم افتم تا مگر يابم نشانشرا