شماره ٢٢: اي باده ز خون من به جامت
اي باده ز خون من به جامت
اين مي به قدح بود مدامت
خونم چو مي ار کشي حلالت
مي بي من اگر خوري حرامت
مرغان حرم در آشيان ها
در آرزوي شکنج دامت
بالاي بلند خوش خرامان
افتاده شيوه خرامت
ماه فلکش ز چشم افتاد
ديد آنکه چو مه به طرف بامت
نالم که برد بر تو نامم
آن کس که ز من شنيد نامت
هر کس به غلامي تو نازد
هاتف به غلامي غلامت