در بيان آنکه قول خير کدام است که به آن اشتغال نمايند و قول شر کدام است که از آن اجتناب کنند
قول صادر ز فاعل مختار
چار نوع است گوش با من دار
يا بود خير سامع و قاتل
که ازان قرب حق شود حاصل
قائل از وي به رفعت درجات
رسد و مستمع به فوز و نجات
همچو قول رسول يا اصحاب
که گرفتند ازو طريق صواب
يا گزارنده را بود نافع
گر چه باشد وبال بر سامع
همچو تبليغ وحي با کفار
که نمودند بر جحود اصرار
اجر تبليغ يافت پيغمبر
کافران را فزود کفر و بطر
يا بود خير مستمع را ليک
مر گزارنده را نيفتد نيک
همچو وعظ مرائيان زمان
که نرستند از خيال و گمان
ماند واعظ به وزر عجب و ريا
مستمع کار بست و يافت جزا
يا نه گوينده ني نيوشنده
باشد از وي به خير کوشنده
چون مقالات خاص و عام امروز
که بود زين قبل تمام امروز
نکند بر زبانشان جريان
غير قلماش و هرزه هذيان
بلکه کذب و نميمه و غيبت
هزل نامش کنند يا طيبت
نيست زين چار جز دو قسم نخست
کايد از مرد هوشيار درست
زان دو قسم دگر ببند زبان
ور نه بيني ادب چو بي ادبان