شماره ٢٩٤: ز کمال ناتواني به لب آمدست جانم
ز کمال ناتواني به لب آمدست جانم
به طبيب من که گويد که چه زار و ناتوانم
به گمان اين فکندم تن ناتوان به کويت
که سگ تو بر سر آيد به اميد استخوانم
اگر آنکه زهر باشد چو تو نوشخند بخشي
به خدا که خوشتر آيد ز حيات جاودانم
ز غم تو مي گريزم من ازين جهان و ترسم
که همان بلاي خاطر شود اندر آن جهانم
نه قرار مانده وحشي ز غمش مرا نه طاقت
اثري نماند از من اگر اينچنين بمانم