شماره ١١٥: غمزه او حشر فتنه به هر جا ببرد
غمزه او حشر فتنه به هر جا ببرد
عافيت را همه اسباب به يغما ببرد
صبر ما پنجه موميست چوعشق آرد زور
پنجه گر ساخته باشند ز خارا ببرد
گو تو خواهي ، که گراني ببرد بندي عشق
کوه بر سر نهد وسلسله در پا ببرد
دل من کيست که لطف از تو کند گستاخي
بر دهانش زن اگر نام تمنا ببرد
پيش ما نيست ازين جنس بفرماي که ناز
صبر و آرام ز دلهاي شکيبا ببرد
از تو ايمايي و از صيقل ابرو ميلي
زنگ سد ساله تغافل ز دل ما ببرد
ندهي عشق به خود ره که چو فرصت يابد
قفل گنجينه جان پيچد و کالا ببرد
هر زبان کو سر بي جرم نخواهد بر دار
دعوي عشق کند کوته و غوغا ببرد
دشت پيمايي بسيار کند چون وحشي
هر کرا دل نگه آهوي صحرا ببرد