شماره ٦٦: ساقي جان فزاي من بهر خدا ز کوثري
ساقي جان فزاي من بهر خدا ز کوثري
در سر مست من فکن جام شراب احمري
بحر کرم تويي مرا از کف خود بده نوا
باغ ارم تويي مها بر بر من بزن بري
اي به زمين ز آسمان آمده چون فرشته اي
وي ز خطاب اشربوا مغز مرا پيمبري
بزم درآ و مي بده رسم بهار نو بنه
اي رخ تو چو گلشني وي قد تو صنوبري
گر چه به بتکده دلم هر نفسي است صورتي
نيست و نباشد و نبد چون رخ تو مصوري
مي چو دود بر اين سرم بسکلد از تو لنگرم
چهره زرد چون زرم سرخ شود چو آذري
بحر کرم چه کم شود گر بخورند جرعه اي
فضل خدا چه کم شود گر برسد به کافري
اين دل بي قرار را از قدحي قرار ده
وين صدف وجود را بخش صفاي گوهري
يا برهان ز فکرتم يا برسان به فطرتم
يا به تراش نردبان باز کن از فلک دري