شماره ٣٧٥: همه خوردند و بخفتند و تهي گشت وطن
همه خوردند و بخفتند و تهي گشت وطن
وقت آن شد که درآييم خرامان به چمن
همه خوردند و برفتند بقاي ما باد
که دل و جان زمانيم و سپهدار زمن
چو تويي آب حياتي کي نماند باقي
چو تو باشي بت زيبا همه گردند شمن
کتب العشق علينا غمرات و محن
و قضي الحجب علينا فتنا بعد فتن
فرج آمد برهيديم ز تشويش جهان
بپرد جان مجرد به گلستان منن
ناقتي نخ هنا فهو مناخ حسن
فيه ماء و سخاء و رخاء و عطن
يرزقون فرحين بخوريم آن مي و نقل
مقعد صدق چو شد منزل عشاق سکن
دامن سيب کشانيم سوي شفتالو
ببريم از گل تر چند سخن سوي سمن
چو مرا مي بدهي هيچ مجو شرط ادب
مست را حد نزند شرع مرا نيز مزن
ادب و بي ادبي نيست به دستم چه کنم
چو شتر مي کشدم مست شتربان به رسن
بلبل از عشق ز گل بوسه طمع کرد و بگفت
بشکن شاخ نبات و دل ما را مشکن
گفت گل راز من اندرخور طفلان نبود
بچه را ابجد و هوز به و حطي کلمن
گفت گر مي ندهي بوسه بده باده عشق
گفت اين هم ندهم باش حزين جفت حزن
گفت من نيز تو را بر دف و بربط بزنم
تنن تن تننن تن تننن تن تننن
گفت شب طشت مزن که همه بيدار شوند
که مگر ماه گرفته ست مجو شور و فتن
طشت اگر من نزنم فتنه چو نه ماهه شده ست
فتنه ها زايد ناچار شب آبستن
برگ مي لرزد بر شاخ و دلم مي لرزد
لرزه برگ ز باد و دلم از خوب ختن
تاب رخسار گل و لاله خبر مي دهدم
که چراغي است نهان گشته در اين زير لگن
جهد کن تا لگن جهل ز دل برداري
تا که از مشرق جان صبح برآيد روشن
شمس تبريز طلوعي کن از مشرق روح
که چو خورشيد تو جاني و جهان جمله بدن