شماره ٨٠٨: من اگر دست زنانم نه من از دست زنانم
من اگر دست زنانم نه من از دست زنانم
نه از اينم نه از آنم من از آن شهر کلانم
نه پي زمر و قمارم نه پي خمر و عقارم
نه خميرم نه خمارم نه چنينم نه چنانم
من اگر مست و خرابم نه چو تو مست شرابم
نه ز خاکم نه ز آبم نه از اين اهل زمانم
خرد پوره آدم چه خبر دارد از اين دم
که من از جمله عالم به دو صد پرده نهانم
مشنو اين سخن از من و نه زين خاطر روشن
که از اين ظاهر و باطن نه پذيرم نه ستانم
رخ تو گر چه که خوب است قفص جان تو چوب است
برم از من که بسوزي که زبانه ست زبانم
نه ز بويم نه ز رنگم نه ز نامم نه ز ننگم
حذر از تير خدنگم که خدايي است کمانم
نه مي خام ستانم نه ز کس وام ستانم
نه دم و دام ستانم هله اي بخت جوانم
چو گلستان جنانم طربستان جهانم
به روان همه مردان که روان است روانم
شکرستان خيالت بر من گلشکر آرد
به گلستان حقايق گل صدبرگ فشانم
چو درآيم به گلستان گل افشان وصالت
ز سر پا بنشانم که ز داغت به نشانم
عجب اي عشق چه جفتي چه غريبي چه شگفتي
چو دهانم بگرفتي به درون رفت بيانم
چو به تبريز رسد جان سوي شمس الحق و دينم
همه اسرار سخن را به نهايت برسانم