شماره ٨٠٦: به خدا کز غم عشقت نگريزم نگريزم
به خدا کز غم عشقت نگريزم نگريزم
وگر از من طلبي جان نستيزم نستيزم
قدحي دارم بر کف به خدا تا تو نيايي
هله تا روز قيامت نه بنوشم نه بريزم
سحرم روي چو ماهت شب من زلف سياهت
به خدا بي رخ و زلفت نه بخسبم نه بخيزم
ز جلال تو جليلم ز دلال تو دليلم
که من از نسل خليلم که در اين آتش تيزم
بده آن آب ز کوزه که نه عشقي است دوروزه
چو نماز است و چو روزه غم تو واجب و ملزم
به خدا شاخ درختي که ندارد ز تو بختي
اگرش آب دهد يم شود او کنده هيزم
بپر اي دل سوي بالا به پر و قوت مولا
که در آن صدر معلا چو تويي نيست ملازم
همگان وقت بلاها بستايند خدا را
تو شب و روز مهيا چو فلک جازم و حازم
صفت مفخر تبريز نگويم به تمامت
چه کنم رشک نخواهد که من آن غاليه بيزم