شماره ٨٠٥: منم آن کس که نبينم بزنم فاخته گيرم
منم آن کس که نبينم بزنم فاخته گيرم
من از آن خارکشانم که شود خار حريرم
به کي مانم به کي مانم که سطرلاب جهانم
همه اشکال فلک را به يکايک بپذيرم
ز پس کوه معاني علم عشق برآمد
چو علمدار برآمد برهاند ز زحيرم
ز سحر گر بگريزم تو يقين دان که خفاشم
ز ضرر گر بگريزم تو يقين دان که ضريرم
چو ز بادي بگريزم چو خسم سخره بادم
چو دهانم نپذيرد به خدا خام و خميرم
نه چو خورشيد جهانم شه يک روزه فاني
که نينديشد و گويد که چه ميرم که بميرم
نه چو گردون نه چو چرخم نه چو مرغم نه چو فرخم
نه چو مريخ سلح کش نه چو مه نيمه و زيرم
چو مني خوار نباشد که تويي حافظ و يارم
بر خلق ابن قليلم بر تو ابن کثيرم
هنر خويش بپوشم ز همه تا نخرندم
بدو صد عيب بلنگم که خرد جز تو اميرم
نخورم جز جگر و دل که جگرگوشه شيرم
نه چون يوزان خسيسم که بود طعمه پنيرم
ز شرر زان نگريزم که زرم ني زر قلبم
ز خطر زان نگريزم که در اين ملک خطيرم
همگان مردنيانند نمايند و نپايند
تو بيا کآب حياتي که ز تو نيست گزيرم
تو مرا جان بقايي که دهي جام حياتم
تو مرا گنج عطايي که نهي نام فقيرم
هله بس کن هله بس کن کم آواز جرس کن
که کهم من نه صدايم قلمم من نه صريرم
فعلاتن فعلاتن فعلاتن فعلاتن
همه مي گوي و مزن دم ز شهنشاه شهيرم