شماره ٨٠٢: چو يکي ساغر مردي ز خم يار برآرم
چو يکي ساغر مردي ز خم يار برآرم
دو جهان را و نهان را همه از کار برآرم
ز پس کوه برآيم علم عشق نمايم
ز دل خاره و مرمر دم اقرار برآرم
ز تک چاه کسي را تو به صد سال برآري
من ديوانه بي دل به يکي بار برآرم
چو از آن کوه بلندم کمر عشق ببندم
ز کمرگاه منافق سر زنار برآرم
بر من نيست من و ما عدمم بي سر و بي پا
سر و دل زان بنهادم که سر از يار برآرم
به تو ديوار نمايم سوي خود در بگشايم
به ميان دست نباشد در و ديوار برآرم
تا چه از کار فزايي سر و دستار نمايي
که من از هر سر مويي سر و دستار برآرم
تو ز بي گاه چه لنگي ز شب تيره چه ترسي
که من از جانب مغرب مه انوار برآرم
تو ز تاتار هراسي که خدا را نشناسي
که دو صد رايت ايمان سوي تاتار برآرم
هله اين لحظه خموشم چو مي عشق بنوشم
زره جنگ بپوشم صف پيکار برآرم
هله شمس الحق تبريز ز فراق تو چنانم
که هياهوي و فغان از سر بازار برآرم