شماره ٧٩٩: هله دوشت يله کردم شب دوشت يله کردم
هله دوشت يله کردم شب دوشت يله کردم
دغل و عشوه که دادي به دل پاک بخوردم
بده امشب هم از آنم نخورم عشوه من امشب
تو گر از عهد بگردي من از آن عهد نگردم
چو همه نور و ضيايي به دل و ديده درآيي
به دم گرم بپرسي چو شنيدي دم سردم
نفسي شاخ نباتم نفسي پيش تو ماتم
چه کنم چاره چه دارم به کفت مهره نردم
چو روي مست و پياده قدمت را همه فرشم
چو روي راه سواره ز پي اسب تو گردم
مکن اي جان همه ساله تو به فردام حواله
تو مرا گول گرفتي که سليمم سره مردم
خود اگر گول و سليمم تو روا داري و شايد
که دل سنگ بسوزد چو شود واقف دردم
به خدا کت نگذارم کم از اين نيز نباشد
که نهي چهره سرخت نفسي بر رخ زردم
وگر از لطف درآيي که بر اين هم بفزايي
به يکي بوسه ز شادي دو جهان را بنوردم
فعلاتن فعلاتن فعلاتن فعلاتن
تو گمان داشتي اي جان که مگر رفتم و مردم