شماره ٧٩٧: بده آن باده دوشين که من از نوش تو مستم
بده آن باده دوشين که من از نوش تو مستم
بده اي حاتم عالم قدح زفت به دستم
ز من اي ساقي مردان نفسي روي مگردان
دل من مشکن اگر نه قدح و شيشه شکستم
قدحي بود به دستم بفکندم بشکستم
کف صد پاي برهنه من از آن شيشه بخستم
تو بدان شيشه پرستي که ز شيشه است شرابت
مي من نيست ز شيره ز چه رو شيشه پرستم
بکش اي دل مي جاني و بخسب ايمن و فارغ
که سر غصه بريدم ز غم و غصه برستم
دل من رفت به بالا تن من رفت به پستي
من بيچاره کجايم نه به بالا نه به پستم
چه خوش آويخته سيبم که ز سنگت نشکيبم
ز بلي چون بشکيبم من اگر مست الستم
تو ز من پرس که اين عشق چه گنج است و چه دارد
تو مرا نيز از او پرس که گويد چه کسستم
به لب جوي چه گردي بجه از جوي چو مردي
بجه از جوي و مرا جو که من از جوي بجستم
فلئن قمت اقمنا و لئن رحت رحلنا
چو بخوردي تو بخوردم چو نشستي تو نشستم
منم آن مست دهلزن که شدم مست به ميدان
دهل خويش چو پرچم به سر نيزه ببستم
چه خوش و بيخود شاهي هله خاموش چو ماهي
چو ز هستي برهيدم چه کشي باز به هستم