شماره ٧١٦: نه آن شيرم که با دشمن برآيم
نه آن شيرم که با دشمن برآيم
مرا اين بس که من با من برآيم
چو خاک پاي عشقم تو يقين دان
کز اين گل چون گل و سوسن برآيم
سيه پوشم چو شب من از غم عشق
وزين شب چون مه روشن برآيم
از اين آتش چو دودم من سراسر
که تا چون دود از اين روزن برآيم
منم طفلي که عشقم اوستاد است
بنگذارد که من کودن برآيم
شوم چون عشق دايم حي و قيوم
چو من از خواب و از خوردن برآيم
هلا تن زن چو بوبکر ربابي
که تا من جان شوم وز تن برآيم