شماره ٦٨٢: ساقي ز پي عشق روان است روانم
ساقي ز پي عشق روان است روانم
ليکن ز ملولي تو کند است زبانم
مي پرم چون تير سوي عشرت و نوشت
اي دوست بمشکن به جفاهات کمانم
چون خيمه به يک پاي به پيش تو بپايم
در خرگهت اي دوست درآر و بنشانم
هين آن لب ساغر بنه اندر لب خشکم
وانگه بشنو سحر محقق ز دهانم
بشنو خبر بابل و افسانه وايل
زيرا ز ره فکرت سياح جهانم
معذور همي دار اگر شور ز حد شد
چون مي ندهد عشق يکي لحظه امانم
آن دم که ملولي ز ملوليت ملولم
چون دست بشويي ز من انگشت گزانم
آن شب که دهي نور چو مه تا به سحرگاه
من در پي ماه تو چو سياره دوانم
وان روز که سر برزني از شرق چو خورشيد
ماننده خورشيد سراسر همه جانم
وان روز که چون جان شوي از چشم نهاني
من همچو دل مرغ ز انديشه طپانم
در روزن من نور تو روزي که بتابد
در خانه چو ذره به طرب رقص کنانم
اين ناطقه خاموش و چو انديشه نهان رو
تا بازنيابد سبب انديش نشانم