شماره ٦٥٣: بشکسته سر خلقي سر بسته که رنجورم
بشکسته سر خلقي سر بسته که رنجورم
برده ز فلک خرقه آورده که من عورم
واي از دل سنگينش وز عشوه رنگينش
او نيست منم سنگين کاين فتنه همي شورم
من در تک خونستم وز خوردن خون مستم
گويي که نيم در خون در شيره انگورم
اي عشق که از زفتي در چرخ نمي گنجي
چون است که مي گنجي اندر دل مستورم
در خانه دل جستي در را ز درون بستي
مشکات و زجاجم من يا نور علي نورم
تن حامله زنگي دل در شکمش رومي
پس نيم ز مشکم من يک نيم ز کافورم
بردي دل و من قاصد دل از دگران جويم
ناديده همي آرم اما نه چنين کورم
گر چهره زرد من در خاک رود روزي
رويد گل زرد اي جان از خاک سر گورم
آخر نه سليمان هم بشنيد غم موري
آخر تو سليماني انگار که من مورم
گفتي که چه مي نالي صد خانه عسل داري
مي مالم و مي نالم هم خرقه زنبورم
مي نالم از اين علت اما به دو صد دولت
نفروشم يک ذره زين علت ناسورم
چون چنگ همي زارم چون بلبل گلزارم
چون مار همي پيچم چون بر سر گنجورم
گويي که انا گفتي با کبر و مني جفتي
آن عکس تو است اي جان اما من از آن دورم
من خامم و بريانم خندنده و گريانم
حيران کن و حيرانم در وصلم و مهجورم