شماره ٦٣٠: چو رعد و برق مي خندد ثنا و حمد مي خوانم
چو رعد و برق مي خندد ثنا و حمد مي خوانم
چو چرخ صاف پرنورم به گرد ماه گردانم
زبانم عقده اي دارد چو موسي من ز فرعونان
ز رشک آنک فرعوني خبر يابد ز برهانم
فروبنديد دستم را چو دريابيد هستم را
به لشکرگاه فرعوني که من جاسوس سلطانم
نه جاسوسم نه ناموسم من از اسرار قدوسم
رها کن چونک سرمستم که تا لافي بپرانم
ز باده باد مي خيزد که باده باد انگيزد
خصوصا اين چنين باده که من از وي پريشانم
همه زهاد عالم را اگر بويي رسد زين مي
چه ويراني پديد آيد چه گويم من نمي دانم
چه جاي مي که گر بويي از آن انفاس سرمستان
رسد در سنگ و در مرمر بلافد کآب حيوانم
وجود من عزبخانه ست و آن مستان در او جمعند
دلم حيران کز ايشانم عجب يا خود من ايشانم
اگر من جنس ايشانم وگر من غير ايشانم
نمي دانم همين دانم که من در روح و ريحانم